donderdag 31 mei 2012

It was a beautiful day...

Het waren de woorden van onze voorzitter, voordat wij het clubhuis verlieten. Dat was - althans voor mijn doen - vrij vroeg, want donderdag (normaliter mijn vrije dag) hebben wij 'een uitje' van de zaak. Een uitje dat waarschijnlijk niet erg droog zal verlopen, al was het maar omdat een sloepentocht daar deel van uit maakt. Een wateractiviteit, kortom. De buienradar voorspelt ook het nodige hemelwater.

Nou ja, we zien wel, we zijn niet van chocola (denk ik). Bovendien kunnen wij er ons op kleden. Hoe dan ook, terugkomend op wat voorzitter Ruud zei: "It was a beautiful day". In ieder geval de evening, om het goed-hollands nog even vast te houden. Zon, zon, en nog eens zon. En een méér dan aangename temperatuur, ik schat zo'n 18 graden celsius. De buienradar en vooral de weersverwachting waren wat somberder vooraf.

We gingen met onze groep (ik schat zo'n 12 personen deze woensdagavond) naar en door de duinen voor de training van vandaag: een duurloop van anderhalf uur met daarbinnen twee blokken van 1-1-2-2-1-1- minuten in een pittig tempo! Alweer voor mijzelf sprekend: het ging goed, al had ik het vooral bij de 2-minuten tempo's erg zwaar. Gek, je begint vol goede zin en behoorlijk snel, en opeens lopen de benen vol. Er zaten ook verrekt gemene stukken in het parcours, van die lange klimmetjes. Hoe dan ook is het hele programma volbracht en ik kan niet zeggen dat ik 'kapot' ben. Integendeel! Of het een geweldige voorbereiding was op de 5 kilometer die ik vrijdag in Ter Heijde hoop te lopen, is de vraag. We gaan het merken!

En nu uiteraard even gezocht naar iets dat bij Ruuds uitspraak past: 'It's a Beautiful Day'. Nu was er wel een gelijknamige jaren 60 Hippie-groep die - voor die tijd - best mooie muziek maakte, maar dat ga ik 'mijn lezers' niet aandoen. Veel te gedateerd. Wat dan wel? Ik heb van alles gezocht, uiteindelijk kwam ik op deze clip uit van Tony Bennett (85 jaar godbetert!!) in duet met Lady Gaga. Te gek!! Enjoy...


dinsdag 29 mei 2012

Bloemenzee in mei




De zondag was beduidend killer dan de dagen ervoor, althans precies aan dat smalle reepje kust waar ook ik woon. Dat kwam door die zeedamp, een dikke mist die tot circa driehonderd meter van de kust reikte en vervolgens oploste. En dat weertype hadden we nagenoeg de hele dag. 's Middags kwam de zon er af en toe aarzelend door, maar de noordenwind maakte het niettemin akelig koud. De hele rest van Nederland mocht echter genieten van veel zon en hoge temperaturen (gemiddeld 26 graden tegen 14 graden aan de kust).

Maar je hoort mij niet klagen, de afgelopen dagen heb ik mij meer dan genoeg in de warme zomerzon gewenteld. Bovendien had ik vanmorgen vroeg de mazzel dat ik nog in de volle morgenzon heb kunnen hardlopen.


Later in de middag ging ik nog een stukje fietsen, dat werd richting Heemtuin J. ten Bosch, tegenover de kinderboerderij Madestein.  Daar heb ik nog wat plaatjes geschoten van de bloemetjes en de bijtjes al waren die laatsten vooral hommels...

maandag 28 mei 2012

Matineus pinksterloopje



Vanmorgen vroeg een duurloopje (ca. 70 minuten) gedaan, via duinen, strand, weer duinen en bosjes van Pex. Zo vroeg in de morgen was het nog best mooi weer. De snijdende kou ga je pas merken in de schaduw, en dan vooral als de wind opsteekt maar de zon geeft voldoende kracht. Dat wordt hoogstwaarschijnlijk tuinweer vandaag, en tussen de bedrijven door nog wat werken.




Wat valt er over een duurloopje meer te zeggen dan dat het duurt? En dat het toch wel handig is om je smartphone meet te nemen, anders mis je deze plaatjes.

zondag 27 mei 2012

Zomerse pinksterdag

Zaterdagmorgen was de tweede schildersessie bij Artifac. Onder het coachend oog van Paul V. zijn Paul K. en ik weer lekker bezig geweest met verf. Het 'lekker bezig zijn' staat voorop, maar ondertussen en al doende ben je toch bewust bezig met kleuren. Wat het effect daarvan is op de gemoedsgesteldheid, zintuigen en de psyche, wat kleuren doen in combinatie met elkaar, de lichtwerking enzovoorts.

Overigens werkten we in dezelfde ruimte waar een professioneel grafisch ontwerper annex beelden kunstenaar, Philip Awuy, momenteel werkt en exposeert. Als je ziet wat die man maakt! Je zou nooit meer een penseel durven aan te raken, maar laatst las ik ergens de wijze woorden dat je jezelf nooit en te nimmer met anderen moet vergelijken, iedereen is namelijk volstrekt uniek: bovendien zou je nooit tot zelfexpressie kunnen komen als de wetenschap dat anderen veel beter zijn jou belet om creatief te zijn. Gek genoeg kwam ik het werk van Awuy niet op internet tegen.
's Middags nog even naar het strand, daarna wat boodschappen gedaan en gekokkereld.

's Avonds heb ik voor het eerst sinds lange tijd naar het Songfestival gekeken. Het steenrijke Azerbaijan had er een geweldige show van gemaakt, het leek warempel wel de openingsmanifestatie van de Olympische Spelen.  Overigens hadden ze ook nu weer een geweldige zangeres met een al even geweldig nummer afgevaardigd maar omdat het land vorig jaar al songfestivalwinaar werd kwam zij weliswaar hoog, maar niet tè hoog. Die zangeres van Albanië vond ik ook te gek, een en al passie, en ook die man uit Estland. Maar de winnaar werd uiteindelijk Zweden, inderdaad ook een sterk nummer en dito performance. Er zat ook wel veel nietszeggend materiaal tussen.



En toen werd het eerste Pinksterdag. Ik wilde 'ergens' lopen en dat 'ergens' werd Delft. Bij IJsclub Bertus kon je 5 of 10 kilometer lopen. Randstadrail 3, tram 1 en vanaf de Diepenbrockseweg 12 minuten lopen naar Onder Ons, waar ik omstreeks kwart over tien arriveerde. Even daarvoor kwam ik Hans Verbeek en zijn trainingmaatje Annelies tegen, ze waren aan het hardlopen maar zouden ditmaal niet meedoen aan de prestatieloop.

Kopje cappucino, omkleden en een stukje inlopen. Kijken hoe het aanvoelde. De temperatuur was - zo vroeg in de morgen al - 26 graden celsius, dus redelijk bloedheet. Misschien wel té warm om een goede tijd te lopen, of gewoon alleen maar om met plezier te lopen. Hoe dan ook schreef ik mij in voor de 5 kilometer, ik kon er altijd nog een extra ronde aan vastplakken.

Maar van die extra ronde is niets gekomen. Nu zou je zeggen, hallooo, wat is dat nou, vijf kilometer, zeker als je gewend bent om regelmatig tien kilometers en halve marathons te lopen. Maar die hitte was overweldigend en haalde alle fut uit de benen.

Na 25 minuten en een paar seconden kwam ik over de meet, als vijftiende van de circa veertig deelnemers. En dat bleek niet eens zó slecht, achteraf bleken alle deelnemers een tot twee minuten langzamer dan normaal te hebben gelopen. Wie ook deelnamen waren clubgenoten Michel Out en Hizkia Taal. Zij hadden daags ervoor met Groep 5 meegetraind wat niet kon verhinderen dat Michel de 'winst' van de 5 kilometer opeiste in een tijd van 19 minuten. Hizkia liep een voor haar doen 'rustige' 23 minuten en plakte er voor haarzelf nog een rondje aan. Er deden overigens slechts zes(!) personen aan de 10 kilometer mee.


Naderhand weer teruggelopen naar de tramhalte en met lijn 1 terug. Gaandeweg werd het voller en voller in de tram, wat verklaarbaar is want het eindpunt is Scheveningen Boulevard (oftewel Strandweg). Zelf ging ik naar het 'eigen' strand ter hoogte van de Fuutlaan, bij De Kwartel. Daar had ik afgesproken met vrouw en dochter. Zij al lagen te bakken op het strand dat nu wel heel druk was. Het was warm, maar tegen het eind van de middag stak een kille wind uit het Noorden op. We zochten ons heil op het terras van De Kwartel, waar onze directe buren ook aanwezig waren met een paar vrienden. We zijn meteen blijven eten. Gegrilde dorade met een goed glas koele rosé erbij. Tja, met dit vakantieweer hebben wij van deze eerste pinksterdag maar meteen een heuse vakantiedag gemaakt! Maar wie niet...

Vanavond maar eens kijken naar Pinkpop, de mensen daar treffen het met het weer en naar te hopen en te verwachten valt, ook met de muziek!




vrijdag 25 mei 2012

Lazing on A Sunny Afternoon


Het blogje van gisteren was getiteld: 'De paden op, de duinen in'. Dat was vandaag weer het geval, maar dan om een paar foto's te maken van het Westduingebied zoals dat nu is geworden, althans een deel daarvan.


Dat was overigens na een stralend zonnige en heerlijk warme stranddag, de eerste ècht zomerse dag van dit jaar. Zomers was het gisteren en eergisteren ook wel, maar dat was meer in het midden en oosten van ons land, aan de kust stond toen nog een frisse wind.

Hoe dan ook is deze vrije donderdag goed benut. Eerst in de tuin bezig geweest, onder andere met het verwijderen van overtollig riet bij de vijver. Dat moet van tijd tot tijd gebeuren, anders groeit alles dicht. Daarna naar het strand, op de fiets. Van half een tot half vijf, ruim vier uur, lagen we plat op een badhanddoek op het nog rustige strand, terwijl de zon zijn bruinende werk deed.


Naderhand bij de Aldi en de AH ingrediënten gekocht voor de Salade Nicoise die ik wilde maken - en ook gemaakt heb. Met een mooie koele rosé en stokbrood erbij een gezond en lekker maal voor een zomerse dag als vandaag.

Rond acht uur toog ik naar het Westduingebied voor de foto's. Een groepje Spartanen - want leden van AV Sparta Den Haag - kwam net het hek uit dat van mijn kant uit gezien toegang verschafte tot het 'gerenoveerde' duingebied. Ze hadden er klaarblijkelijk net een pittige duurloop op zitten en wilden natuurlijk wel even op de foto!





donderdag 24 mei 2012

De paden op, de duinen in

Soms zou je wel meer kwijt willen op een blog, bijvoorbeeld het delen van interessante gedachten. Niet noodzakelijkerwijs mijn gedachten, maar ook die van anderen die het overdenken meer dan waard zijn. Het gaat er daarbij minder om anderen te overtuigen van 'de waarheid' ervan dan om het delen. Delen in verwondering van wat het leven eigenlijk is.

Waarom ik dat niet doe heeft te maken met mijn persoonlijke overtuiging dat men hier niet op zit te wachten. Akkoord, het is mijn blog dus ik bepaal wat er op komt en wat niet, maar aan de andere kant wil je anderen niet irriteren, lastig vallen met denkbeelden waar men niet op zit te wachten. Hoe wezenlijk en belangwekkend die denkbeelden ook zijn.

Concreet denk ik aan de ideeën van Seth, een entiteit die in de jaren zeventig van de vorige eeuw 'doorkwam' bij de Amerikaanse schrijfster Jane Roberts, en met een verbluffende hoeveelheid informatie kwam, onder andere over wat 'bewustzijn' is. Daar gaat 'hij' zeer uitvoerig en zeer onderbouwd op in. Absoluut zonder een zweem van zweverigheid, integendeel: zeer concrete, nuchtere informatie, maar je voelt gewoon dat hij de spijker op de kop slaat.
Wie Seth was/is, een 'geest' of spirituele entiteit of een afsplitsing van Jane Roberts ziel/persoonlijkheid, geen idee. Maar er is iets met deze intelligentie waardoor je domweg wèèt: hij heeft (veel) meer besef over hoe het leven in elkaar zit dan menigeen. Hij laat je in ieder geval op een heel andere manier kijken naar zaken als leven en dood, over wat tijd is en de neiging van ons om alles in chronologie, in een logische tijdsvolgorde, te beschouwen, over het feit dat alles gelijktijdig gebeurt, over dat wij allemaal onze eigen realiteit creëren en over de verdiensten en beperkingen van de wetenschap.
Misschien moet ik er een apart blog aan wijden, zoals Paul Kruijssen, ook niet vies van een potje vrij filosoferen, vanavond tijdens de 'nazit' van de training opperde. Hij, maar ook astronoom/ICT'er Frank, onze Astrorunner, doen dat ook: wie echt belangstelling heeft kun je daarheen verwijzen. Inderdaad, misschien een idee, maar ik moet daar nog eens goed over nadenken, ik heb het nu al druk genoeg.


Maar goed, even weer met de benen op de grond. Letterlijk! De woensdagavondtraining behelsde een lange duurloop over gevarieerd terrein. Alzo geschiedde. We liepen via het vernieuwde duingebied naar Kijkduin en daarna via een lang, lang fietspad richting Hoek van Holland. Zover zijn wij niet gekomen, bij lange na niet, op zeker moment was er toch een afsplitsing naar links. De groep keerde via het duingebied terug naar Kijkduin. Ook nu ging het weer goed, ik kon mooi meekomen (Ja, Ton van W., het ging weer goed ;-)). Het was niet echt een superlicht parcours, vooral in het begin zat er aardig wat klimwerk in maar ik heb het overleefd. Na terugkomst bij de Laan van Poot hadden wij er ruim anderhalf uur op zitten.

In het clubhuis weer even gesproken met Hans D., net terug van een vakantie in de VS en Las Vegas waar hij enkele dagen in een riant hotel had gebivakkeerd (Klein Venetië, compleet met een rivier door het hotel), met de mensen van Groep 5 - waarbij onder andere is gesproken over een muziekavondje - en met Frank en Paul K. over interessante wetenschappelijke en levensbeschouwelijke zaken.

Vandaag maar eens van de zon genieten, want het ziet er naar uit dat die zich veel zal laten zien...

maandag 21 mei 2012

Maandag herstel-dag!

Misschien komt het omdat ik wat over-voorzichtig van aard ben, maar daags na een wedstrijd ga ik nooit trainen, hooguit een half uurtje uitlopen voor mijzelf. Maar er stond maandagavond een aangepaste training op het programma, waarbij rekening is gehouden met de mensen die zondag de halve marathon ('Leiden') hadden gelopen. Ze waren er (bijna) allemaal bij! Hans, Ellen, Eveline, Ilse en ik-zei-de-gek. Verder waren Ellis - die daags ervoor negentig kilometer had gefietst -, Jan, Dick en Jos aanwezig. Een vrij grote groep dus.


Het werd een speelse, ontspannen training. Onder leiding van Wim gingen we eerst een stukje inlopen, daarna terug naar de baan waarna we op het grasveld achter het clubhuis het eerste deel van het programma gingen uitvoeren: wat loopscholing met versnellinkjes, daarna versnellingen rondom het veld: achtereenvolgens een kwart, een half en een heel rondje om het veld. En dat zo'n drie keer. Dat ging verrassend goed, wat mijzelf betreft. Bij het inlopen van huis naar de Laan van poot voelde ik mijn bovenbenen - vooral de dijen - wel, maar tijdens de tempo's ging het wonderwel, ik kon de versnellingen heel goed en zonder noemenswaardige inspanning volbrengen.

Vervolgens gingen we naar de duinen, waar degenen die 'niets' hadden gedaan dit weekend (althans niet gelopen hadden) wat stukjes mochten versnellen, de overigen hielden zich gedeisd. Maar na zo'n twintig minuten duintraining voelde ik de benen opeens weer wèl en omdat het toch een hersteltraining was, besloot ik af te haken en naar huis te lopen respectievelijk te wandelen. Op de terugweg door de duinen kwam ik een andere trainer, Henk Moesman, tegen met 'zijn harem' - ik schat zo'n vijftien dames - en liep een stukje met hen op, terug naar de Laan van Poot.

Het was een training die mij het gevoel gaf dat 'het' weer een beetje aan het terugkomen is, maar laat ik uitkijken: soms is dat gevoel meer gebaseerd op het 'muis-gevoel' wanneer dat diertje tegen de olifant zegt: "Wat stampen wij lekker, hè?" Hoe dan ook een relaxede training en... Eindelijk weer eens ècht aangename temperaturen!

Oh ja, die foto... Dat is er een uit lang vervlogen tijden. Ik had niet zo gauw een plaatje bij dit (geschreven) praatje en deze kwam ik bij mijn afbeeldingen tegen. Een beetje nostalgie, maar dat kan geen kwaad, toch?

zondag 20 mei 2012

Tevreden lopers en loopsters bij Leiden (Halve) Marathon


Groep 5 heeft zich goed geweerd vandaag bij de halve marathon van Leiden. Bij de dames zijn weer enkele PR's gesneuveld, met name die van Ellen (zij liep 1:35') en Eveline (1:46'). Maar ook de tijd van 'nieuwkomer' Carolien (1:37') mocht er zijn. Hans was ook tevreden en ikzelf aanvankelijk ook, maar achteraf bleek mijn eindtijd (1:54') toch een minuut langzamer dan ik voor mijzelf had uitgerekend. Ik heb kennelijk vooral in de laatste kilometers moeten inleveren. Maar ach, wat is een minuut op een mensenleven..


Mijn 'haas' van vorige week heeft trouwens revanche genomen, de heer Groeneveld 'ging' voor 1:39'. Dat heeft hij weliswaar nèt niet gehaald, maar 1:40' is uiteraard ook een prachttijd, zeker voor 60 plus. Ook trainer Henk Kop en Arne liepen deze mooie tijd. En Anno niet te vergeten, 1:37...

Zowaar zag ik weer een paar webloggers vandaag. Dat is een hele tijd geleden! Ik beweeg mij niet meer zo sterk in het blogcircuit want die jongens en meisjes gaan zó hard en vooral zó ver... Dat trek ik niet meer. Running Ronald zou een kameraad naar een tijd van 1:50' hazen. Ook dat is net niet gelukt, het is 1:52' geworden. Ook mooi, de 'gehaasde' betoonde zich zeer tevreden. Ook Jan was er en Richard van der Klis was gesignaleerd, maar laatstgenoemde heb ik niet gezien. Na afloop was er nog wel even tijd voor de niet te vermijden weblog-foto met Ronald... Een heel klein groepje ditmaal!


Eerder zag ik ook Rinus, zeer afgeslankt. Hij ging de hele marathon in een heel rustig tempo lopen, bij wijze van training. Hij is de organisator van de 50 km en 100 km strandrace die deze winter zijn eerste editie beleefde, waarschijnlijk komt er ook een 'zomervariant' van 50 kilometer.


Maar hoe is er nu gelopen? Best wel aardig moet ik zeggen, maar later kreeg ik het toch moeilijk. De laatste tijd heb ik heel weinig duurlopen (anderhalf uur en langer) gedaan en dat ging ik merken, vooral tegen het einde. Toen kreeg ik het gewoon zwaar. Het weer was overigens prachtig, veel beter dan voorspeld is, de regen is uitgebleven. En het parcours is mooi als altijd. Verder mag ik niet mopperen met 1:54. Maar of het ooit nog gaat lukken om weer wat sneller te lopen, het is de vraag. De tand des tijds laat niemand onberoerd.
Na afloop zijn wij (d.w.z. ons groepje) wat gaan lunchen bij een uitspanning aan het water, vlak bij de brug die je passeert richting station. Ik ben de naam alweer kwijt, maar de broodjes en de lunchgerechten waren prima. Een goede afsluiting van een mooie en sportieve dag!

Praha (slot) en andere linkse hobbies.


Zullen we vandaag maar eens met de linkse hobbies starten? Zaterdagmorgen was het zover. Paul Versteeg heeft voor vier opeenvolgende zaterdagochtenden de bovenverdieping van Artifact afgehuurd opdat een aantal kornuiten (Paul Kruijssen en ikzelf) hun creatieve schildersaspiraties konden botvieren. Wel een beetje gestructureerd, daar zorgde Paul V. wel voor. Het idee was om ons een beetje bewust te maken van kleuren, wat het effect is in combinatie met andere kleuren en wat het doet met onze gemoedstoestand.
Ooit, heel lang geleden, zat ik op de Kunstacademie en heb deze ook 'afgemaakt' maar zoals zovelen  heb ik in mijn leven voor zekerheid (dus niet voor de kunst) gekozen. Heel veel is ook weer weggezakt, maar de laatste tijd begint het toch weer een beetje te kriebelen. Er waren oefeningen waarbij je door kleuren te mengen andere kleurschakeringen verkrijgt, we konden een stilleven maken, een zelfportret - dat deden we op het laatst, in enkele snelle streken om de ongebruikte verf op te maken. Hogeschoolkunst kun je het bepaald niet noemen, maar het was wel leuk. Volgende week weer.

Pionier van de Jugendstil


Het bruggetje van het atelier naar Praag is snel gemaakt, omdat je ook in die stad bij tijd en wijle geconfronteerd kunt worden met 'wilde' kunst. Zo kwamen wij tijdens onze omzwervingen de befaamde John Lennon muur tegen. The Beatles en zeker John Lennon zijn anno 2012 nog steeds ongelofelijk populair in Praag, ook tijdens ons ontbijt vormde het oudere repertoire van The Beatles de achtergrondmuziek. Waar ik overigens niets op tegen heb, integendeel. Overal weerklinkt AOR (Adult Orientated Rock) en posters in de stad kondigden een concert van Duran Duran aan.


Tja, dat is wat, daar zou ik vorig jaar ook heengaan maar eerst werd het concert uitgesteld wegens stemproblemen van Simon le Bon en daarna ging de organisator failliet. Dus ging het hele concert niet door en geld kwijt. Maar dit terzijde. Hoe dan ook lijkt het wel of de Tsjechen nog in de jaren tachtig leven. Dat is niet zo gek natuurlijk omdat het land pas in 1968 onder het communistische juk vandaan kwam. Maar het heeft wel een prettige kant: de muziek uiteraard, en de mensen komen bescheiden over, hebben niet dat super-zakelijke, eigenstandige en over-assertieve wat bij ons gangbaar is, en er wordt nog gerookt in cafés en restaurants. Overigens had ik daar zelf geen last van.

Een ander bruggetje van het schilderen naar Praag is dat wij op de derde en laatste dag van ons verblijf toch naar een museum zijn gegaan. De keus viel op het Mucha museum, waarin het werk van Alfons Mucha, een van de belangrijkste pioniers van de Jugendstil, centraal staat. En niet alleen zijn werk, maar ook zijn leven, dat onder andere wordt belicht in een 30 minuten durende film. Het is een mooi, vrij modern museum in een zijstraat. In 1998 is het museum geopend. Dat dit rijkelijk laat is komt omdat Mucha's kunst tijdens het socialisme verboden gebied was. Dat was dus kennelijk in een tijd dat kunst als een rechtse hobby werd beschouwd!
Hoe dan ook is het museum niet groot maar de kunst die er wordt getoond is wel groots.

Alfons Mucha (1860-1934) kon al tekenen voordat hij kon kruipen. Het - waarschijnlijk ware - verhaal gaat dat zijn moeder een touwtje met daaraan een potloodje om de nek van de kleine Alfons bond opdat hij ieder moment wanneer hij maar zin had kon tekenen. In een van de vitrines van het museum staat een tekening van Christus aan het kruis, dat Mucha op 8-jarige leeftijd maakte.

De produktiviteit van Mucha was ongekend hoog. Hij maakte posters, ontwierp postzegels en bankbiljetten, illustreerde boeken, schilderde en tekende. Zijn plakkaten voor Sarah Bernhardt's toneelvoorstellingen, decoratieve schilderingen in het Repre-huis drukken een stempel op de art deco in Praag. Mucha's stijl is direct herkenbaar en Praag, Jugendstil-stad bij uitstek, was zonder hem zeker minder interessant geweest. Ook Sarah zal een deel van haar roem destijds te danken hebben aan de affiches die Mucha van haar maakte.

Na het bezoek aan het museum hebben we gewoon maar een beetje gekris-krast, domweg gekeken waar wij uitkwamen en onderweg hebben wij onze ogen goed de kost gegeven. En ook meteen maar gekeken wat we 'voor thuis' zouden meenemen. Dat is altijd lastig, want je verzeilt altijd in toeristische meuk waar niemand op zit te wachten, òf op zaken die je net zo goed in eigen land kunt kopen. Uiteindelijk kwamen we op wat simpele hebbedingetjes zoals boekenleggers, onderzetters met Jugendstilkunst (uiteraard Mucha) en wat lekkernijen zoals (Belgische!) bonbons die wel verpakt waren in een zakje met een Praha-sticker.

Die ochtend hadden we ons voorgenomen om de laatste maaltijd in Praag te gebruiken in een oude toren, waarin bovenin kennelijk een ruimte als  restaurant was ingericht. En ja hoor, 'Le histoire se répète': weer hebben wij die toren niet meer teruggevonden, hoe we ook zochten, en allebei wisten we zeker dat we héél dichtbij waren. Maar de tijd begon te dringen, dus moesten we naar het hotel om de bagage op te halen. Daarna liepen wij bepakt en bezakt naar het hoofdstation. In de onmiddellijke omgeving daarvan zijn we zomaar een willekeurig restaurant ingedoken, 'Mona Lisa'.  Het zat er vol autochtone Tsjechen, wat een goed teken is. Hoe dan ook was het een erg lekkere maaltijd, een origineel-Tsjechische vleesschotel met zuurkool, aarappelen, deegbrood, ham, vlees en worst. Duidelijk geen voer voor vegatariërs.

Later, in de nachttrein op weg naar Nederland, hadden we de coupé gedeeld met een Praags meisje dat - zo vertelde ze later in de wandelgang - op weg was naar vrienden in Amsterdam, een jong stel en naderhand, bij Dresden, een chinees meisje met een loodzware koffer. Ze vroeg verlegen lachend of iemand haar wilde helpen om de koffer in het bagagerek bovenin de coupé  te plaatsen. Geen probleem natuurlijk, met vereende krachten is ons dat gelukt. Ook toen ze er naderhand weer uitging herhaalde het ritueel zich in omgekeerde volgorde. Het meisje bleef maar glimlachen en 'Thank you, thank you' zeggen en ze zwaaide een paar keer toen ze vertrok. Maar een paar minuutjes later keerde ze terug en gaf mij iets, een superklein gelukspoppetje, naar later bleek een van hout vervaardigd poesje aan een kettinkje. Dat was wel een leuke ervaring.

De volgende ochtend waren we redelijk op tijd terug in Utrecht. De enige vertraging die de trein had opgelopen was in Nederland. We hadden nog tijd om de Tsjechische kronen die we over hadden te wisselen voor euro's waarna we met de trein op weg naar Den Haag gingen, waar we werden opgehaald door dochterlief. Wij konden terugkijken op een paar intensieve en mooie dagen.

zaterdag 19 mei 2012

Praha (deel 2)

Vandaag gaan we maar weer eens schilderen, dat is lange tijd geleden. Eigenlijk is het een soort schilderworkshop, geleid door Paul Versteegh. Zo'n workshop is wel iets voor mij denk ik, al was het maar voor de spreekwoordelijke stok achter de deur.

Maar ik zou nog even verder gaan met mijn verslag van Praag. Ik zal mijn best doen om de wederwaardigheden van de tweede en derde dag in één blog weer te geven. Maar ik ben niet zo goed in kort en krachtig formuleren dus dat wordt nog een hele toer.


Woensdag 16 mei

Mijn eerste loopje op Praagse bodem was rond half zes 's ochtends. Steels verliet ik de hotelkamer en liep via de trap naar beneden, vier verdiepingen lager. Met de sleutel opende ik de voordeur en daarna eerst wat rondjes rustig inlopen. Vervolgens liep ik via Budecská (de straat waar ons hotel staat) naar beneden en vervolgens naar boven, het Riegrovy Sadie (een stadspark) in.

Daags ervoor liepen wij er tijdens onze eerste wandeling doorheen, het leek mij een prima plek om te trainen. Dat was het ook, maar voor iemand die moeite heeft met heuvels is het een crime. Je kunt wel proberen om zo vlak mogelijke stukken op te zoeken, maar zo werkt dat niet. Het ging steeds op en af, maar vooral op. Meermalen stopte ik met hardlopen en sleepte mij moeizaam wandelend naar boven, terwijl andere trimmers - vooral jongedames, net als bij ons - mij zonder noemenswaardige inspanning soepeltjes passeerden.  Maar goed, ik heb toch zo'n 55 minuten volgemaakt, uit en thuis.


Om acht uur gingen we naar de ontbijtserre. Het was een prima ontbijt, met broodjes en cakejes, cerials, yoghurt,  enzovoorts. Zo legden we een goede bodem voor de wandeling van vandaag, die nogal slopend zou worden. Niet het eerste stuk: we zochten ons een weg via de vele straten, straatjes en pleinen richting de Karelsbrug. Doel van vandaag was het bezoeken van de Burcht, Praszký Hrad.


Met de beschrijving van de burcht en haar geschiedenis kun je met gemak een hele reisgids vullen maar dat doen we maar niet. Laten we het erop houden dat het een der grootste kastelen ter wereld is, een kleine stad van enkele hectaren groot.

De stad Praag is ooit ontstaan op deze 'Heuvel der Goden'. Toen (we spreken over 870 n. Chr.) werd daarop een kerk gebouwd die nu niet meer bestaat maar wel het eerste ommuurde gebouw van de burcht was. Onder Koning Vaclav I kreeg de burcht echt vorm, honderdvijftig jaar later. Het complex beslaat 1000 jaar geschiedenis, wat ook te zien is aan de verschillende bouwstijlen: romaanse, gotische en classicistische architectuur wisselen elkaar af.

Op de drie grote binnenplaatsen die je passeert zie je tal van monumentale beelden en gebouwen, maar de grootste en indrukwekkendste is toch wel de St. Vitus-kathedraal. Halverwege de 14de eeuw is men begonnen met de bouw en deze is afgerond in.... 1929(!). Tot 926 stond er op de plek van de kathedraal een romaanse rotunda, die in de 14de eeuw werd vervangen door wat de grootste kathedraal van Europa zou worden. De aanzet tot de bouw werd gegeven door de Franse bouwheer Matthieu d'Arras, in opdracht van Koning Vaclav I. Daarna kwam de duitser Peter Parker die ook verantwoordelijk was voor de bouw van de Karelsbrug en daarna volgden nog een trits bouwmeesters.


Na een tussenstop met cappucino, was het even zoeken naar een pad langs de Moldau noordwaarts, naar de botanische tuinen en de ZOO. Dat werd een naar ons gevoel lange weg waarbij we diverse bruggen passeerden en zelfs één keer een bordje 'richting ZOO' maar daarna een hele tijd niets. Op zeker moment stonden we bij een brug en tevens een knooppunt van autowegen. Welke kant op? Gelukkig wees een vriendelijke Tsjech die ons zag stuntelen met en turen op de gebrekkige kaarten, ons de weg. Wel duidelijk werd dat het nog een heidens eind weg was (op de fiets minstens een half uur) maar we liepen richting metrostation. Duidelijk werd dat je van daaruit niet of nauwelijks bij de dierentuin kon komen. Dus een dagticket voor tram, bus en metro gekocht (erg goedkoop, 110 kronen voor een volwassene en 55 kronen voor een 60-plusser. Yes! Eindelijk eens een leeftijdsvoordeeltje...

De bus naar de ZOO deed er zeker twintig minuten over en ging helemaal steil de heuvels op naar boven. Dat hadden we lopend nooit gehaald!



De dierentuin was in ieder geval de moeite waard, groot en als een soort toren van Babylon tegen een heuvel op gebouwd. Al lopende ging je dus van laag naar hoog, in een soort spiraalvorm. Onderweg zagen wij dat er veel werd (aan)gebouwd, onder andere een nieuw verblijf voor de olifanten. Die hebben we trouwens niet gezien, net als de giraffen.


Aan de botanische tuin zijn wij niet toegekomen, wel de fraai aangelegde kasteeltuin, waarvan de laaggeschoren heggen geometrische vormen vertonen, net als de tuinen van Versailles of, dichter bij huis, de tuinen van Paleis Het Loo.



Na twee uur door de dierentuin te hebben gedoold, hebben we nog een Tsjechisch biertje gevat in het café bij de uitgang waarna we met de bus terugkeerden naar het metrostation. Van daaruit gingen we met de metro terug naar het hotel. Prompt stapten we drie halten te laat uit dus terug naar metrostation I.P. Pavlova, van daaruit was het toch nog een stief kwartiertje lopen.

Zoeken, zoeken, zoeken naar dat leuke restaurantje van vanmorgen. Weer niet gevonden. Wel een ander restaurantje, ook leuk. En lekker gegeten!

Tja... Die derde dag Praag komt toch later. Morgenochtend waarschijnlijk, want morgenavond volgt er natuurlijk een verslag van de (halve) marathon in Leiden!



vrijdag 18 mei 2012

Praha (deel 1)


Dat Nederlanders echte reizigers zijn wisten we allang: op feestjes, op de club en op het werk hoor je alom in geuren en kleuren vertellen over belevenissen in exotische oorden die men heeft bezocht. Het lijkt wel alsof de bestemmingen verder liggen naarmate men jonger is. Tibet, Costa Rica, China, Australië, Vietnam, de VS, Japan, Afrika, enzovoorts. Alsof het niks is! Dat is wel eens anders geweest: mijn grootouders gingen in de jaren vijftig met de bus naar Zwitserland, dat was heel wat. Zelf bleef ik altijd in Nederland, dat wil zeggen: tot mijn negentiende. Pas daarna zocht ik het wat verderop. Toch zijn er nog steeds een aantal steden waar ik nog nooit ben geweest, dus ben ik bezig met een inhaalslag. Vorig jaar was dat Rome, wat ons prima bevallen is. Okee, Florence zat daar ook bij maar daar was ik al eerder.

Vandaag zijn wij teruggekeerd uit Praag, dat stond al een paar jaar op mijn verlanglijstje. Ook al zo'n stad die bijna iedereen wel eens bezocht lijkt te hebben. Alle mensen waren unaniem in hun mening dat het een erg mooie stad is, dus we gingen er vol goede verwachtingen heen. Met de trein, dat wel.

We vertrokken maandagavond met de nachttrein vanaf Utrecht CS naar Praag. Het was een lange trein waarvan een deel naar Warschau en Moskou ging, een ander deel naar Kopenhagen en een derde deel naar Praag. Vanzelfsprekend zaten - of lagen liever gezegd, de coupés waren ingericht met zes ligbanken/couchettes - we in laatstgenoemd treinstel, nummer 172. In onze coupé zat al een sympathieke knaap uit Amsterdam, ene Erwin, die mij later op de avond spontaan een biertje aanbood. Naderhand - o.a. in Berlijn en Dresden - kwamen er nog eens drie mannen bij maar toen was het nacht en lag iedereen al gestrekt.
In Praag aangekomen - de volgende (dinsdag)ochtend om half tien - was het even zoeken naar het hotel, dat zich ongeveer een kwartier lopen van het hoofdstation bevindt. De plattegrondjes waarover wij beschikten gaven volstrekt onvoldoende informatie, maar door voorbijgangers de weg te vragen - de Tjechen bleken zeer behulpzaam en vriendelijk - kwamen wij een heel eind. Hotel Anna aan de Budecska bleek een prima verzorgd hotel te zijn evenals de kamer die ons werd toebedeeld. Mooi, schoon en kraakhelder. Wij konden 'm meteen betrekken. Lang zijn wij er niet gebleven, we gingen meteen op pad.

Het zou de eerste lange wandeling worden van ons driedaags verblijf. Drie vermoeiende maar mooie dagen waarna ik alleen maar kan beamen dat Praag een erg mooie stad is, vooral vanwege al die prachtige gebouwen in soms bijzondere kleuren (geel en roze zijn geen uitzondering) vol ornamenten en versieringen, meestal in Jugendstil-stijl. En dat dan weer zowel in harmonie als contrast met de vergane glorie van het communistische tijdperk. En dan de pleinen, steegjes en trottoirs, met al die glimmende kinderhoofdjes en kleine keien in geometrische patronen. De beelden, de pittoreske straatjes, de grandeur van sommige pleinen. Niet voor niets wordt Praag het Parijs van het oosten genoemd.

Praag is ook een grillige stad, waar je snel kunt verdwalen zonder plattegrond (of met een summiere plattegrond): al die straatjes, bochtjes, klimmetjes, als je zeven uur achter elkaar hebt gelopen wordt je er soms horendol van. Zeker als je iets probeert te vinden dat je even tevoren nog had gezien (dat leuke restaurantje bijvoorbeeld). Probeer het maar niet te vinden, dat gaat je niet lukken. Maar evengoed kom je al lopende voor de zoveelste keer binnen korte tijd een markant punt tegen, de Karluv most (Karelsbrug) bijvoorbeeld. Of het Vaclavste Námestí, 'de Champs Elysées' van Praag. Tenminste, daar doet het mij een beetje aan denken, net zo'n brede winkelboulevard.

Het plein werd en wordt ook wel Wenceslas-plein genoemd. Een groot ruiterstandbeeld staat aan de kop van het plein, waarover de ruiter (Koning Vaclav I verbeeldend) trots uitkijkt. Het plein dat er nu uitziet als zoveel westerse winkelstraten inclusief McDonalds, maar ooit de plek was waar massale demonstraties werden gehouden. Denk bijvoorbeeld aan de massale bijeenkomst van Praagse studenten tijdens de revolutie van 1848 of de 'fluwelen revolutie' van 1989, waarbij de Tsjecho-Slowaken hun eis om de communistische regering te laten aftreden, kracht bijzetten. Met succes.

Drie dagen Praag is genoeg om de hoogtepunten te zien, en de meeste hebben we dan ook gezien. De eerste dag lag het accent op de bruggen waaronder de vermaarde gotische Karelsbrug, en een bezoek aan de Joodse Wijk Josefov, inclusief een bezoek aan de oude joodse begraafplaats. Een paar keer liepen we deze dagen langs het Franz Kafka Museum.


Kafka is zonder enige twijfel dè grote held van de Tjechen. Nou ja, Alexander Dubjec en de enkele jaren geleden president Hável waren/zijn ook helden. Tot mijn verbazing zag ik nergens een verwijzing naar Emil Zátopec die, voor zover mij bekend, ook een legende is. Kennelijk minder bij de Tjechen, of ik heb niet goed genoeg gekeken. Kafka wordt - evenals Vincent van Gogh in ons land - commercieel goed uitgebuit, en dan heb ik het niet alleen over het café hierboven, maar ook over de pafernalia die je in de toeristische winkeltjes vindt: dassen, kaarten, stukjes zeep, kalenders, notitieboekjes en t-shirts met zijn beeltenis vliegen over de toonbank.


Ander 'highlight' is het fraaie plein Staromestské námestí, met de beroemde klok. Om het uur - wanneer zich honderden toeristen rond de klok verzamelen, gaat er een luikje open waarbij de twaalf apostelen zich even laten zien. Dit ritueel wordt steeds herhaald, ingeluid door klaroengeschal dat een in middeleeuws kostuum gehulde heer ten beste geeft, hoog in de toren.

De eerste dag hebben we in een van de vele reataurantjes die Praag rijk is afgesloten met een eenvoudige edoch voedzame maaltijd: goulashsoep in brood, een typisch tjechisch gerecht. Erg smakelijk! Daarna apfelstrudel met ijs en slagroom. Een merkwaardige combinatie, toegegeven, maar het smaakte ons goed.
Om er geen al te langdradig reisverslag van te maken, zal ik het in tweeën opsplitsen, morgen de rest.