Afzien tijdens zware Laan van Meerdervoortloop

Frank en Ingeborg vierden zaterdagmiddag hun verjaardag in Brouwcafé, een van de populairste café-restaurants van de Scheveningse Binnenhaven. Frank vierde er zelfs zijn vijftigste levensjaar.

Het was druk en gezellig in het Brouwcafé waarbij een gezamenlijk cadeautje (in de vorm van een dinerbon) is aangeboden, dit met een tekening waarop alle gevers staan afgebeeld. Dit eigenlijk omdat een bon nogal 'kaal' is om sec te geven. Ik had daar overdag nog wel wat werk aan. Ik ben alleen mijzelf vergeten te tekenen ;-)... Eerder die ochtend heb ik nog wat mensen gefilmd aan de Laan van Poot, de opnamen zijn bestemd voor een compilatie voor het slotfeest.

Of de eerdergenoemde festiviteit in het Brouwcafé de best mogelijke voorbereiding was voor de Parnassia Laan van Meerdervoortloop van vandaag is iets waar je vraagtekens bij kunt plaatsen. Er zijn die zaterdag door mij niet alleen drie bokbiertjes en twee wijn naar binnen geslagen, maar later op de avond ook een ongelooflijke berg gebakken poon met patat frites bij Simonis. Wel lekker, maar vooral veel!

Vanmorgen stond ik dan ook niet helemaal fris en helder op. Maar er moest het nodige opgeruimd worden. Vrouwlief zou vandaag terugkeren van een korte trip naar haar zus en ik heb de afgelopen dagen nogal wat rommel gemaakt. Dat krijg je al snel met schilderen. Dus afwassen, wassen, stofzuigen, van alles en nog wat opbergen. Om twaalf uur zouden we bij Kijkduin, de start- en finishlocatie van de Laan van Meerdervoortloop, verzamelen voor de warming-up. Echter stormde, regende en hagelde het dat het een aard had. Om twaalf uur pas zou het ergste voorbij zijn dus ging ik even voor twaalven op de fiets. Het was flink bikkelen met die tegenwind vanuit het zuidwesten, dus dat beloofde wat.

Bij Kijkduin aangekomen, bleek Groep 5 net klaar met de warming-up. Chris, het nieuwe lid en vermoedelijk een van de jongste van onze groep, bood aan dat ik mijn spullen in zijn auto kon leggen. Nou, dat was zo'n slecht idee nog niet. Ik liep met hem mee naar de Machiel Vrijenhoeklaan waar zijn auto geparkeerd stond, deed mijn jack en lange broek uit en stopte die met rugzak en al in de achterbak. Van Chris kreeg ik de autodeurontgrendelaar mee waarmee ik gedurende de hele loop in de hand heb gelopen. Dit voor het geval ik eerder binnen zou zijn.

Ter zake: om één minuut over enen ging de loop van start. Er waren zo'n 1500 deelnemers, verdeeld over de 5,2 en de 10 kilometer. Als chip diende het opvouwbare 'flapje' aan het startnummer. Meteen maar flink van start gegaan wat vanzelf ging want we liepen al meteen de Kijkduinsestraat af, naar beneden. Ik zag mijn buurman Jan nog, ik kwam bij hem maar hij is veel sneller dan ik dus even later kwam hij weer voorbij en liep vervolgens zijn eigen race. Even later kreeg ik groepsgenoot Dick Pak in het vizier. Hij is net zestig geworden en was er op gebrand om vóór mij te finishen. Dit ook omdat er in deze loop punten te verdienen waren voor het Haag100 jubileum. Ik haalde hem bijna in maar bleef achter hem, krachten sparen voor het strand. En dat bleek geen overbodige actie. De 5 km lopers vervolgden hun weg de duinen in, hoek Laan van Poot en de De Savornin Lohmanlaan, wij (de 10 km lopers) sloegen rechtsaf de Laan van Poot af en gingen na een ronde op en via onze baan weer verder. Dick was in goede vorm en liep meer op mij uit, maar toch bleef ik zelf ook goed lopen. Op een bepaald moment gingen we de duinen in en na het zeven kilometerpunt het strand op.



Drie kilometer strand met windkracht 7 tegen: een lijdensweg! (foto: Peter Hoetjes)

Daar begon de hel. Was het vorige week bij de halve marathon van Monster al loodzwaar (negen kilometer wind tegen op het strand), dat verbleekte met de verschrikking die alle lopers hier drie kilometers lang zouden meemaken. Je moest wel een brede rug of een treintje voor je zien en daar proberen aan te haken, want in je eentje stond je zowat stil. En was het strand in Monster al niet hard te noemen, vandaag was het strand vele malen zachter, je zakte bij elke stap weg in het zand. Wat een narigheid! Wat kunnen drie lousy kilometers lang duren, maar desondanks zakte ik niet ernstig terug. 

En toen kwam de oprit naar Kijkduin. Hoera, het eind in zicht! Even daarvoor had Arne mij nog kort 'gehaasd' en mij gewezen op een loper die voorbijkwam in een gezien de omstandigheden van dat moment pittig tempo. Het lukt zowaar om hem tweehonderd meter te volgen en toen was ik bij de oprit. Steunend en vechtend de loodzware helling op, de adem stokkend in de keel en dan nog een recht stukje naar de boulevard en het laatste stuk linksaf. Zowaar nog een eindsprint. En wie kwam daar langszij? Chris, de man die mij gastvrijheid van de auto had aangeboden. Hij ging enkele meters voor mij over de finish. Later zei hij dat ik hem heel 'sneaky' had gepasseerd maar eerlijk gezegd was mij dat niet eens opgevallen. Mijn eindtijd was 56'20'' (netto) en daarmee was ik 19de 60 plusser (van de 70 zestigers) en derde 65 plusser (dat was bij deze loop weliswaar geen categorie, maar toch wel leuk om te vermelden).

Nadat ik mij in de auto van Chris had omgekleed liep ik naar Rumours op het Deltaplein. Anja had daar een tafel voor pakweg vijftien personen gereserveerd. Heel groep 5 was er inclusief onze trainert Wim Hartman en zijn vrouw. Gezellig! Iedereen had goed gelopen en Eveline is zelfs eerste dame in haar categorie (50 +) geworden!
We hebben daar lekker wat gedronken, een enkeling nam er nog een hapje bij (zelf bestelde ik uiensoep) en er is flink nagepraat over deze loop waar in geen geval pr's zijn gelopen. Integendeel, zowel de 5,2 als de 10 km lopers kunnen zomaar vijf minuten optellen bij de tijd die zij normaliter op een 'normaal' (lees: vlakker) stratenparcours lopen. Maar leuk is blijft het wel en de pijn tijdens het lopen is verdwenen en vergeten zodra je de finish gepasseerd bent. Zo gaat dat nu al tientallen jaren...