MEI

Een nieuwe lente en een nieuw geluid:  Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit,  Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht  In een oud stadje, langs de watergracht -  In huis was 't donker, maar de stille straat   Vergaarde schemer, aan de lucht blonk laat  Nog licht, er viel een gouden blanke schijn  Over de gevels in mijn raamkozijn.  Dan blies een jongen als een orgelpijp,  De klanken schudden in de lucht zoo rijp  Als jonge kersen, wen een lentewind  In 't boschje opgaat en zijn reis begint

Zo luidt het begin van het aloude gedicht van Herman Gorter (1864 tot 1927). Een gedicht dat maar liefst 4381 regels telt waarvan de eerste misschien wel de allerberoemdste Nederlandse dichtregel is.Mei luidt het begin in van een nieuwe periode, maar er zijn ook de herinneringen. Hoe toepasselijk. Nieuw leven. De cirkelgang van het leven. Op dezelfde dag dat ik hoorde dat een ex-collega is overleden met wie ik lange tijd de kamer deelde en nadien af en toe ging lunchen, waren wij - de wederzijdse ouders - bij mijn dochter en schoonzoon op bezoek om te vernemen welk geslacht de komende nieuwe wereldburger zou hebben. Daartoe moesten we eerst naar de echografist waar wij allemaal via de monitor getuige waren van wat altijd een wonder is, het kleine leven in de buik van de moeder, slechts 16 weken en 3 dagen maar alles er op en er aan. 

Pas thuis kregen wij het nieuws te horen, eerst via de gebakjes (kleur voetjes), later mochten ook de vrienden en vriendinnen van het jonge paar via FB delen in de feestvreugde. Wat bij hen onmiddellijk tot een bombardement van reacties leidde. Bob Dylan zong het al: "The Times they are a'changing!'