De tand des tijds

Voor ik het vergeet (het zal de lezer worst zijn, maar voor mijn logboek): maandag 75 minuten gelopen (duurloop) en dinsdag 45 minuten waarvan twee keer één kilometer in hoog tempo (ca. 4'40'').

Tijden, tijden... Lopers zijn er gek op. Zelfs degenen die zeggen 'niet voor een tijd' te gaan vinden het stiekem toch leuk als ze bij een wedstrijdje - voor zichzelf - een behoorlijke tijd hebben gelopen. Zelfs als die tijd weinig voorstelt

Tijden: meteen een mooi bruggetje voor het volgende item.

Uren, dagen, maanden, jaren. Vandaag las ik een bericht op Facebook waarin stond dat Elvis Costello zestig jaar is geworden. De schrijver van het bericht - journalist Peter Magnee - verbaasde zich over het snelle vervliegen van de tijd: "Voor je het weet heb je een houten jas aan, om maar eens een populaire uitdrukking te gebruiken. Ik kocht Elvis'debuut-LP My Aim Is True in 1977 toen ik net 18 was, en hij dus 23. Nu zijn we 55 en 60".


Nu kunnen we over het begrip 'tijd' een uitgebreid filosofisch exposé gaan schrijven, maar dat is al zo vaak en zeer uitgebreid gedaan. Zoals deze visie van Seth. Fascinerend is het wel, moeilijk voorstelbaar en tegelijkertijd heel logisch. Het komt er op neer dat er eigenlijk niet zoiets bestaat als 'tijd', het is een door mensen 'bedacht' concept dat overzicht en houvast biedt in het leven. Maar illusie of niet, die houten jas komt toch wel. En daarna? Mij spreekt het idee erg aan dat dit aardse leven een van de ontelbare fasen is van het eeuwige bewustzijn. Een fase waarbij bewustzijn zich in een stoffelijk lichaam manifesteert en zich dientengevolge wel moet uiten op aards gebied, gefocust is op de materiële werkelijkheid. Maar ik dwaal af.


In een ander bericht van dezelfde scribent - geen namen, maar het was Peter Magnee ;-) -  werd gewag gemaakt van het eerste live-concert sinds 35 jaar van Kate Bush. Dat vond gisteravond plaats in het Londense Hammersmith Apollo. 

Naar eigen zeggen is het beeld dat men van haar heeft - de prachtig ogende, feeërieke zangeres van weleer met een lichaam net zo lenig als haar stem - niet meer kloppend. Kate zei dat zij momenteel meer op Lemmy lijkt (van Motorhead). Maar ja, Kaatje is ook alweer 56 jaar. Ik verwacht dat haar optreden er niet minder spectaculair om zal zijn...

Kate vroeger en nu...

Ik vind het trouwens wel iets fascinerends hebben hoe mensen veranderen naarmate zij ouder worden. Dat kan enorm verschillen. Sommige mensen veranderen in de loop der jaren zo sterk dat je ze niet meer herkent. Dat is vooral zo als je die mensen - zeg - dertig, veertig jaar niet meer hebt gezien. 

Een paar willekeurige voorbeelden van beroemdheden vroeger en nu...

Led Zeppelin zanger Robert Plant is zeer veranderd in de loop der jaren. Tussen de foto van de jonge blonde Rock-adonis en de afbeelding van verweerde oude rocker met markante kop zitten 42 jaren.

De foto's hierboven zijn van de wereldvermaarde Crosby, Stills  and Nash. De bovenste foto is gemaakt rond hun 'Déja Vu' periode begin jaren zeventig, de onderste is een paar jaar geleden gemaakt. Evenals Robert Plant, The Eagles, Peter Gabriel, The Manfreds enz. enz. gaan deze artiesten nog steeds van tijd tot tijd op toernee. 

Grace Schlick (1967 en 2012)

Hierboven Grace Schlick, een van de meest gepassioneerde zangeressen in iconen uit de Flower Power tijd. Zij zong bij de befaamde westcoastgroep Jefferson Airplane, die mede door haar indringende zang wereldfaam verwierf (o.a. 'White Rabbit' en 'Volunteers'). Tegenwoordig is zij beeldend kunstenaar.

Met zijn eeuwige zonnebril en sluike ponyhaar was Mike Ratledge een van de meest mysterieuze en ondoorgrondelijke figuren uit de progrockwereld. Tenminste, zo kwam hij op mij over. Ratledge was jarenlang toetsenist bij Soft Machine. Wat heb ik die groep vaak gezien eind jaren zestig, begin jaren zeventig. Fenomenale muziek, beurtelings kakafonisch en dromerig-psychedelisch, fusion meets rock. Robert Wyatt was de zanger-drummer, die naderhand in een rolstoel terecht kwam na een noodlottig ongeval. Jarenlang heb ik mij afgevraagd hoe Ratledge er tegenwoordig uit zou zien, actuele foto's waren niet of nauwelijks te vinden op het net. Totdat ik bovenstaande foto zag! Ratledge staat links - een heel verschil met 'damals' - naast gitarist John Etheridge. De foto is gemaakt na de begrafenis van Hugh Hopper, de sympathieke en gedreven basgitarist van Soft Machine.

Nòg verder terug in de tijd! De jaren vijftig bij onze oosterburen waar artiesten als Conny Froboess en Freddie Quinn helemaal 'hot' waren. Of 'heiss' beter gezegd. Al had het niets met Rock and Roll en alles met schlagers te maken. Na haar zangcarrière is Froboess actrice geworden.

  'Junge, komm bald wieder'. Dat was waarschijnlijk wel de grootste hit van Freddy Quinn, die overigens nog steeds leeft en optreedt... Ja, zo kunnen we natuurlijk wel even doorgaan. We zouden er een compleet weblog aan kunnen wijden. Maar erg origineel zou dat niet zijn, vele anderen hebben dat allang bedacht...