donderdag 30 augustus 2012

Acht-en-een-half

Dat was het cijfer dat wij van Wim kregen gisteravond, na afloop. Dit voor de manier waarop de training door iedereen is uitgevoerd en volbracht.

Het zou, na de toch niet al te lichte excercitie van afgelopen maandag, toch weer een stevige training worden. En dat stevige zat 'm vooral in het programma: 4-6-4 minuten, en dat twee keer. Met telkens twee minuten tussen de tempo's en pakweg tien minuten tussen beide 'blokken'.

De eerste keer hield ik mij gedeisd, want ik voelde nog wat in de benen zitten van maandag. Met Jos, Cor en Dick liep ik achteraan, aan de voorkant - Patrick en Hans, daarna Peter, Anja en Yvette - werd de pas er bijzonder goed ingezet. De tweede sessie zette ik wat meer aan en liep toen ook iets meer 'van voren'. De laatste zes minuten waren erg zwaar, want minstens vijf minuten daarvan gingen helemaal 'heuvel-op'. Toch is ook deze goed volbracht.

 
De groep was ditmaal wat groter dan de afgelopen weken, en daar liepen nu een paar mensen bij die tot de snelste lopers van Groep 5 gerekend kunnen worden. Zoals Patrick, die het weer gaat proberen. Welnu, binnen de kortste keren liep hij op kop, samen met Hans. Dat gaat weer helemaal goed komen! Verder Cor van Veen, ooit een van de snelste lopers van onze vereniging maar door verhuizing, opknappen van de woning en ouderlijke verplichtingen wat gezetter geworden. Een paar keer trainen en de meesten zien dan alleen maar zijn rug, dat is mijn voorspelling.

De kantine zat weer eens ouderwets vol, het vrijwillige barpersoneel (o.a. Simon, Paul V. en Berny) had het er maar druk mee vanavond. De zomervakantie is nu toch ècht wel voorbij. Ons groepje 5 was nog een beetje aan het stoeien met smartphones, de foto van Ruud en mij die met mijn Samsung Galaxy is gemaakt is niet goed gelukt omdat de camerafunctie geen flits bevat. Die van Anja wel, wie weet zijn die wel gelukt. Het was hoe dan ook de bedoeling om iets van de gezellige sfeer te vangen...

woensdag 29 augustus 2012

Zomaar wat plaatjes...


Toch nog even een paar uurtjes naar het strand geweest vandaag. Het was er doodstil, afgezien van een paar klassen schoolkinderen die met hun juffen en meesters naar het strand waren gegaan om zich te verpozen. Een paar meeuwen in jeugdkleed en een enkele kraai kwamen bij ons buurten, kennelijk om te kijken of wij nog wat te bikken hadden. Wij konden hen slechts appelschilletjes en een klokhuis aanbieden, maar dat ging er in als koek.

Misschien is het wel een van de laatste dagen dat we van het strand kunnen genieten. Maar september en zelfs begin oktober kunnen nog mooie momenten bieden dus wie weet.

Nu wij toch nog in nazomerse sferen zijn: de zomer is bij uitstek het seizoen voor tomatensalades, of voor Salade Nicoise. Daarvoor moet je de mooiste uitzoeken, het liefst van die grote vleestomaten. Laatst hadden we er eentje die zag er zó mooi uit, ik kon niet nalaten om die te vereeuwigen. Ik kan het ook niet helpen, ik heb die tomaat niet gemaakt...


Maar zulke zomerse plaatjes zullen steeds minder worden dit jaar. De herfst staat voor de deur, je merkt het al aan de avonden, het wordt steeds vroeger donker. En je begint het ook al in de natuur te zien, zoals deze groep indrukwekkende zwammen die voor ons kantoorgebouw staan.



dinsdag 28 augustus 2012

Over the Hills and Far Away

Maandagavond: een pittige training door de duinen! Van groep 5 waren, naast Wim, ditmaal aanwezig: Jos, Hans & Hans, Eveline, Yvette, Ilse en ik. Op het programma stonden drie pyramides (maar ik zie meer drie ere-podia voor mij) volgens het stramien 1-1-2-2-1-1 minuten, met 30 seconden actieve rust tussen de tempo's die uiteraard snel, maar ook weer niet té snel gelopen dienden te worden. Zeg wat sneller dan duurloop 3. Tussen de series werd er tien minuten in een gewoon duurlooptempo gelopen.

Op de voorvoet met korte stapjes en opgetrokken knieën naar boven, lichaam rechtop houden, ontspannen blijven en heuvel-af de pas verlengen, maar het niet té gek maken. Dat was het motto gisteravond (maar eigenlijk altijd bij een heuveltraining). Ik moet zeggen dat het heel goed ging, ondanks die vijf kilometer van gisteren nog in de benen. Maar het kan nòg gekker: Hans de P. had gisteren 26 kilometer gelopen en liep vandaag met de snelsten van onze groep (Hans en Ilse) mee. Kortom, we zijn lekker bezig.

Parijs - laatste dag


Zo, en nu dus het verslagje van de laatste dag Parijs. Het was maandag, die ochtend heb ik niet hardgelopen maar was wel in de Jardin des Luxembourg om daar de beelden te fotograferen.


 
Na het ontbijt besloten we met de metro naar Belleville te gaan. We stapten daar uit en liepen zeker een half uur lang via allerlei straatjes en straten door de vrij armoedige maar niettemin bij vlagen schilderachtige wijk naar het Parc des Buttes Chaumont. Daarbij passeerden wij ook dat merkwaardige gebouw van de Communistische partij, vroeger werd er onder die witte koepel (zie boven) vergaderd.


Het Parc des Buttes Chaumont even verderop is een mooi park, in 2010 liep ik hier mijn rondjes, al is het parcours hier vanwege de fikse hellingen een stuk zwaarder dan het Jardin Luxembourg of de Tuileruien.

We liepen helemaal naar boven om vanuit het kapelletje op die aangelegde rots het uitzicht over park en een deel van Parijs te bewonderen.


Daarna namen we weer de metro vanaf Buttes Chaumont - we moesten eindeloze trappen aflopen voordat we het perron bereikten - richting Mont Martre. En daar ging het via allerlei straatjes naar boven tot we de Sacré-Coeur bereikten. Hoe vaak ik hier al niet ben geweest! Maar het is net alsof een bezoek aan Parijs niet 'af' is zonder deze plek bezocht te hebben. Voor de kerk langs liepen we naar de fameuze Place du Tertre. Op een straathoek gingen we lunchen, we bestelden een voortreffelijke Salade Nicoise. Voor zo'n supertoeristische locatie was de kwaliteit van het eten heel goed, de prijs alleszins redelijk en de bediening vriendelijk en niet opdringerig.


Tijdens de maaltijd trad even verderop een braziliaanse combo op en werden wij diverse malen benaderd door schilders die ons wilden portretteren. We hebben dat vriendelijk afgeslagen want dat hadden eind jaren zeventig al op deze plek gedaan.  Op zich had het wel leuk geweest om dat nu weer te doen. Voor mijn haar hoeft tegenwoordig niet veel houtskool meer verbruikt te worden, maar voor mijn plooien en rimpels des te meer! Zie voor de foto's gemaakt tijdens deze wandeling dit album.

Over kunst gesproken: na het eten bezocht ik (want Hanne had hier niet zo'n belangstelling voor) Espace Dali, vlak achter het Place du Tertre. Het is een museum waarin 330 kunstwerken (tekeningen, schilderijen en sculpturen) van Salvador Dali geëxposeerd worden. Een interessant museum, voor een impressie zie hier. Na drie kwartier was ik weer buiten en vervolgden wij onze weg door Montmartre.

We wilden tijdig in het hotel zijn om onze bagage op te halen, dus ruim op tijd gingen wij daarheen. Bij het overstappen op Gare de Nord naar Luxembourg ging het echter mis. We stonden wel op het juiste perron, maar stapten in een trein van de RER die de andere kant opging. Geen ramp zolang je ondergronds blijft, dan stap je gewoon de volgende halte uit en pakt daar de goede metro terug. Echter bleef deze trein maar rijden en rijden. Even later kwamen een paar controleurs binnen. Nietsvermoedend lieten wij ons kaartje zien. Wij bleken in de sneltrein naar vliegveld Charles de Gaulle te zitten, dat was buiten het metrogebied dus onze kaartjes waren daarvoor niet geldig. Dat kostte ons dertig euro per kaartje als  'penalty'.

 
Het zweet brak mij uit, maar na de controleur ervan overtuigd te hebben dat we ons vergist hadden in de trein, bleef die boete uit en mochten we bij Charles de Gaulle de eerstvolgende trein richting Gare du Nord nemen. Zo geschiedde. Van laatstgenoemd station namen we ditmaal wel de goede trein naar Luxembourg, we waren ruim op tijd. Naderhand, bij Gare du Nord op het terras van Terminus, hadden we nog langer dan een uur voordat de Thalys naar Nederland vertrok en konden we nog op ons gemak een colaatje nemen.

 
De weg terug naar Nederland in de Thalys was zoals de heenweg: snel en zeer comfortabel. En we kregen weer een maaltijd met wijn (of iets anders). Even over negenen 's avonds arriveerde de trein in Rotterdam, met een andere trein naar Den Haag CS was het nog maar een kippeneindje. Een behouden thuiskomst na een paar fantastische dagen Parijs!


maandag 27 augustus 2012

Laatste Kerkpolderloop


Vanmorgen was de laatste kerkpolderloop van dit seizoen. Niet dat er de komende maanden niet meer in Delft te lopen valt, integendeel! AV '40 zal vanaf september iedere eerste en derde zondag van de maanden september tot en met april en juni prestatielopen organiseren, terwijl er ook elke maand een Kopjesloop zal zijn.

Waarschijnlijk heeft het weerbericht velen afgeschrikt om te komen hardlopen, want heel druk was het niet. Toch is het tijdens de loop drooggebleven, geheel conform het beeld dat Buienradar vanmorgen gaf.  Dus ging ik welgemoed op weg. Jan Wierenga belde gisteren nog dat hij waarschijnlijk niet ging lopen in verband met het te verwachten noodweer, dus ben ik op eigen gelegenheid, met tram en tram, naar Bertus Onder Ons gegaan. Zoals gezegd viel het weer mee, dus Jan bleek er uiteindelijk ook te zijn. Ik kon naderhand gewoon weer mee terugrijden.

Clubgenote Hizkia (foto Hans Verbeek, stiekem gejat)
Ik ging ditmaal vrij rustig voor mijn doen van start, dat wil zeggen 'naturel' en niet zó hard dat ik daar op korte termijn last van zou krijgen. En dat werkte wel moet ik zeggen. Ditmaal liep ik steeds vlak achter Jan W. en Ellen M., zij zijn altijd zo'n beetje mijn richtsnoer. Veel dichterbij kwam ik niet maar zij liepen ook niet veel uit.

Michel en Hizkia die zaterdag nog een pittige fartlektraining hadden afgewerkt, kwamen ons al eerder voorbij, na langzaam te zijn gestart. Na de welbekende Kerkpolderronde - weersomstandigheden: droog, licht bewolkt en redelijk veel wind - kwam ik in 23 minuten en 52 seconden over de meet, vlak achter eerdergenoemde personen.  Ik mag niet klagen. Met mijn gewichtsverlies hoopte ik wel dat het nu wat sneller zou gaan maar op mijn leeftijd is dat gewoon moeilijk en misschien ook niet zo realistisch. Ik hoor het ook om mij heen, alle oudere lopers leveren in, elk jaar een minuutje of zo. Maar onder de 24 minuten is nog steeds niet slecht èn het ging vrij gemakkelijk.

De komende maanden ga ik wat meer op 'duur' trainen want de (halve) najaarsmarathons komen er aan: de Rijk Zwaan Loop, de halve marathon van Monster, de Veluweloop, de Berenloop op Terschelling en de vele regionale loopjes.

Hot Club Du Paris: le fin est en vue!

Ik moet nog iets schrijven over de laatste dag Parijs. Dat is meer om het verhaal af te ronden dan dat ik iets buitengewoon nieuws of spannends te melden zou hebben. Ik zou het verslag van de verlengde stedentrip Parijs kort houden maar voor je het weet heb je toch weer een hele lap tekst en plaatjes.

Maandag 20 augustus was de vijfde en laatste dag van ons verblijf in 'La Ville Lumière'. We hadden nog wat metrokaartjes over dus gingen we ondergronds naar Belleville, met als hoogtepunt het Parc des Buttes Chaumont, en naderhand naar Montmartre met de Sacré Coeur. Het is echter laat geworden (de hele avond naar Zomergasten gekeken, Adriaan van Dis met veel fragmenten over... Parijs ;-)) dus stel ik dit laatste stukje van mijn reisverslag uit tot morgen...

zondag 26 augustus 2012

Ku(n)stroute Scheveningen

Het was gisteren (zaterdag) een ideale dag om de Kunstroute Scheveningen te volgen: het was geen strandweer, maar ook geen weer om binnen te zitten. Dus op de fiets, plattegrondje in de hand en karren maar.

Ik wist van de Kunstroute af omdat clubgenoot en (zelf) kunstenares Karoline Sabbatino mij afgelopen woensdag een flyer en genoemd plattegrondje in mijn handen had gedrukt. De reden dat ik graag dit soort dingen wil bekijken is vooral om zelf ook inspiratie op te doen.

Lang niet alle locaties heb ik bezocht en slechts enkele kunstenaars (en hun werk) heb ik gezien. Uitgangspunt was Villa K/Stichting Centrum aan de Violenweg.

In deze villa wonen en werken een aantal kunstenaars. Waaronder Jacintha van Beveren, een fotograaf die voor het onderzoeksinstituut van de Charles Darwin Foundation op de Galapagoseilanden werkte. Zij maakte daar prachtfoto's van alle dieren en landschappen. Daarnaast schoot ze stillevens van ongerepte stranden met de stille getuigen van onze honger naar plastic: stillevens des doods.

Op deze expositie zag ik vooral werk van haar waarbij de nadruk op het laatste kwam te liggen: de vervuiling van het milieu - met name op de Galapagoseilanden - door plastic. En dan realiseer je je als kijker dat je zelf ook - en nog steeds niet - brandschoon bent wat dat betreft, integendeel: nog al te vaak koop ik bij de kassa van een supermarkt een extra plastic tas om mijn boodschappen in te doen, omdat ik in negen van de tien keren geen boodschappentas bij mij heb, en mijn rugzak veelal onvoldoenden ruimte biedt om alles in te herbergen. En dan ben ik niet eens zo'n 'kijk mij eens hoe vol ik mijn wagentje kan volladen' type, integendeel zelfs.

 
Verder expressionistische kleurrijke schilderijen en beelden van Flora Renteria. Haar culturele achtergrond (Zuid-Amerikaans) vormt de rode draad in al haar kunstwerken.

Even verderop, in de kelder van een villa aan de Nieuwe Parklaan, hing ook werk van diverse kunstenaars waaronder werk van Anselma Büeler en haar echtgenoot Ruben J. Spaans. Verder hangt hier werk - vooral schilderkunst - van Dick Risselada, Henk Jan Mohamed en Marjan Bloem. En dus ook van clubgenote Karoline Sabbatino, hieronder op de foto.

 
De bezoekers werden allerhartelijkst ontvangen door Selma en Ruben. Even later werd op deze lokatie zelfs nog muziek gemaakt, jazzsongs, cabaretliedjes en sfeervolle liedjes uit het American Songbook. Met Bart van Riemsdijk op keyboards en Anselma Büeler als zangeres, duidelijk een dubbeltalent.
 
 
De volgende te bezoeken locatie was in de Stevinstraat, een cadeauwinkel genaamd 'Arts Delight' met allerlei vintageproducten en fraaie nostalgische Tiffany-lampen. De laatste worden ontworpen door Shirley Ann Kwakernaak, de eigenares van de winkel. Zij maakt glas-in-lood lampen, ramen en andere glasobjecten, in de art nouveau stijl van Tiffany. In haar atelier worden ook door diverse andere kunstenaars cursussen en workshops gegeven in schilderen, glaskralen branden en zilverwerk. Zelf geeft ze les in Tiffany en glas in lood.

 
 
 
In de etalage en in de winkel hangen ook schilderijen van andere kunstenaars, zij verhuurt haar winkel ook om kunst in op te hangen.

 
Ook ben ik nog naar een locatie in de Gentsestraat gegaan, een wijkwinkel waar schilderijen hangen van Alex Verduijn den Boer. Hij maakt vooral stadsgezichten en de periferie van de stad, fabrieksterreinen, havens en industrieën. De kunstenaar was zelf ook aanwezig. Het fascineert hem hoe het Nederlandse landschap de afgelopen eeuw totaal veranderd is en hoe weinig ervan er bewaard is gebleven. Daarentegen werkt hij ook in Spanje waar de menselijke activiteit nietig is in een enorm uitgestrekt landschap en waar je ervaart hoe tijdelijk deze aanwezigheid is.

Een aantal lokaties heb ik wegens tijdgebrek overgeslagen maar ik was nog wel geïnteresseerd in de ècht Scheveningse kunst 'ergens' op de Pier. Ik dacht eerst dat ik er al was toen ik een kunstenaar druk doende zag een bruinvis te ontwerpen met een soort afgeplatte kiezelstenen, maar die bleek bij een VVV-achtige instantie te behoren.

 
 
Iets verderop was de locatie, Kiosk 3, die helemaal vol stond met schilderijen. Kunstenares Anneloes Groot was zelf aanwezig, een groot deel van de aanwezige kunstwerken waren van haar hand. Zij werkt in olieverf en aquarel techniek, en in haar schilderijen is Scheveningen een van de terugkerende thema's. Portretten, veranderingen aan de boulevard, zeedieren enzovoorts.

Helaas had ik geen tijd meer voor de andere exposities, maar vandaag (zondag) is een herkansing. Echter zal er eerst (hard)gelopen moeten worden, straks ga ik naar Delft voor de laatste Kerkpolderloop van dit seizoen.

zaterdag 25 augustus 2012

Hot Club du Paris - deel 4


Nog even wat van de avondsfeer weergeven van Parijs, voordat we de laatste twee dagen van ons verblijf beschrijven.

De vierde dag (zondag) hebben wij een wandeling gemaakt vanaf ons hotel naar Place Pompidou. Het werd een gevarieerde tocht waarbij we winkels, een kerkje, een vogel- en bloemenmarkt en uiteraard de Place Pompidou zelf passeerden en soms bezochten.

Zo was er een cadeauwinkel in de Rue St. Andre des Arts waar wat modernere souvenirs verkocht werden, die bovendien nog van enig practisch nut waren. Daar kochten we wat cadeautjes voor het thuisfront. Later, bij Place Pompidou, graaide ik bij een andere winkel in bakken waarin dvd's voor twee euro per stuk werden aangeboden. Ik kocht een dvd van een speelfilm getiteld 'Un Homme et son Chien' met een inmiddels totaal grijs en nòg gerimpelder geworden Jean Paul Belmondo, de filmacteur die in de jaren zestig mateloos populair was, en niet alleen bij de Fransen. Hij heeft nog wel steeds die brede brutale grijns, zijn handelsmerk. Ik heb nog geen tijd gehad om de film te bekijken, dat komt nog wel.

 
Wat wij op deze dag onder meer gedaan hebben was een museum bezoeken. Niet dat dit in de planning zat, maar we liepen er min of meer tegenaan: 'La Musée de la Chasse et de la Nature'. Nu heb ik persoonlijk niets met jacht, maar wel met natuur dus ik was benieuwd.

Het was een aardig museum met het accent op de jacht zoals die in vroeger jaren werd bedreven, met op zichzelf fraai ontworpen geweren, zwaarden en wat dies meer zij, schilderijen met jachttaferelen, maar ook grote systeemkasten waarin je van alles te weten kon komen over bv. het haas, de vos, het everzwijn enzovoorts. Ook had je een soort kast met tientallen knoppen die, zodra je deze indrukte, het geluid van het dier waarvan de naam naast de knop stond ten gehore werd gebracht. En een aantal opgezette dieren (waaronder een reusachtige ijsbeer, everzwijn en edelhert) en tal van geweien en hoorns. Hierbij een kleine foto-impressie van dat museum.

Buitengekomen hebben we een crèpe au sucre 'uit het vuistje' genomen, waarna we onze zwerftocht vervolgden.

 
 
 

En weer kwamen we uit bij de Seine, waarbij wij vanaf een brug zicht hadden op Le Plage, het kunstmatig aangelegde zandstrand dat op deze zondag voor het laatst geopend was voor het publiek. Alhoewel we steeds zwemkleding bij ons hadden, hebben wij daar ook ditmaal geen gebruik van gemaakt. Zoals ik al eerder schreef: je kunt wel in de zon liggen (het is ook een van de weinige plekken waar je met goed fatsoen je overhemd kunt uittrekken) maar er is geen water waar je je even kunt onderdompelen. In de Seine mag dat niet, bovendien lijkt mij dat niet echt fris.

 
In plaats daarvan gingen we in een zijstraatje bij Saint Germain op een terrasje zitten waar het net 'Happy Hour' was. Wij namen een cocktail, in de een zat onder meer Tequila verwerkt, in de ander cocos en ananas geloof ik. Een mooi opkikkertje.

Uiteindelijk kwamen we weer uit bij Saint Germain, maar we liepen eerst naar ons hotel om even uit te rusten. Drie dagen achtereen hardlopen, wandelen en slenteren in die bloedhitte, dat ga je toch merken. Maar na een hazenslaapje waren we weer fris en fruitig.

 
Zoals we daags ervoor al hadden afgesproken, gingen we bij Le Procope eten. Binnengekomen bleek dat we alleen al vanwege het interieur een goede keus hadden gemaakt. Het oudste restaurant van Parijs, naganoeg in originele staat gebleven. Het was een echt restaurant waarbij pak en avondjurk niet hadden misstaan, maar in ons toeristische kloffie waren we evengoed welkom.

 
 
Nadat de ober ons de menukaart had gebracht en wij een keuze hadden gemaakt - dat werd toch het toeristenmenu, waar niets mis mee was - konden wij in een deel van de keuken kijken hoe een in zeemansuniform gestoken kok allerlei kreeften- en vissoorten drapeerde op een laag vergruisd ijs in een enorm grote pan, een klusje waar hij zeker twintig minuten bezig was terwijl een andere ober geduldig wachtte.
 
Dat was het gerecht van de maand, een gerecht voor twee personen. Mooi om te zien, maar honderdvijftig euro voor zo'n maaltijd met louter vis, ik heb het er in ieder geval niet voor over. Het eten - paté vooraf, baskische kip als hoofdgerecht en kersenijs als dessert - smaakte ons in ieder geval uitstekend. Een mooie afsluiting van de dag.


Dat was overigens niet helemaal zo, want na de maaltijd hebben we nog een lange avondwandeling gemaakt van bijna twee uur langs de Seine, door de Tuileruis tot aan de Place de la Concorde en via de Champs Elysees naar de Arc de Triomphe. Daarna naar het hotel gegaan maar nu eens wèl een keertje met de metro...

Een foto-impressie van de wandeling van vandaag staat hier. Het moderne dia-avondje...


vrijdag 24 augustus 2012

Hot Club du Paris - deel 3

 

Vrijdag 17 augustus


Dit gaat toch een lang blogje worden (ik kan het kennelijk niet laten om, ondanks mijn goede voornemens, toch te gaan uitwijden). Ik pak namelijk twee dagen achtereen, de vrijdag en de zaterdag (17 en 18 juli).

Op vrijdag bezochten we na het ontbijt en een ochtendwandeling de Montparnasse, met het hoogste gebouw van Parijs waar je tegen betaling helemaal naar boven kunt. Dat hebben we niet gedaan, we wilden dóór.

En weer kwamen we bij de Cimetière Montparnasse uit, waar beroemdheden als Jean Paul Sartre en Serge Gainsbourgh - nog steeds onmetelijk populair in Frankrijk -begraven liggen. Toch altijd mooi, zo'n begraafplaats, vooral vanwege de serene rust (en dat bedoel ik niet eens ironisch).

Weer even later bereikten we een plein waar een reusachtige centaur (half man, half paard) op uitkeek: een beeldhouwwerk van César. In een van de straatjes in de buurt zit de beroemdste bakker van Parijs en misschien wel van de wereld: Poilâine. De kunstig versierde broden kosten maar liefst 21 euro. naderhand keerden we er weer terug en toen hebben we appelgebak gekocht die we later, op een pleintje met een fontein, met smaak hebben verorberd.
  

 
 
Dat was later, want eerst passeerden we een winkeltje waarin dameskleding werd verkocht van het merk waarvan Hanne ook een jurk heeft. Het was uitverkoop dus gingen we naar binnen. Even later weer naar buiten, maar ditmaal met een zak en een jurk rijker. Dit moest gevierd worden op een terras met een ijskoude cola, tegenover het chique warenhuis Le Bon Marché. Daar gingen we na de terraspauze naar binnen om een kijkje te nemen. Een soort Bijenkorf is het, maar nòg net iets chiquer.



We wandelden verder, bezochten achtereenvolgens een kerk en een marktje, en liepen door allerlei straatjes, avenues en boulevards totdat we weer bij de Seine uitkwamen. De zon was inmiddels weer weer een onbarmhartige koperen ploert, de temperatuur was al snel gestegen tot boven de 34, 35 graden uit! Wat te doen? Want Parijs mag een geweldige stad zijn, je kunt er in de open lucht vrijwel nergens een verfrissende duik nemen.

Het idee rees om een boottochtje over de Seine te maken in een van die openluchtboten. Zo gezegd zo gedaan, we kochten een dagticket voor de 'Batobus', die kwam om de twintig minuten. Dat was wel leuk: deze boot had diverse aanlegplaatsen waar je vanaf kon gaan of weer zo'n boot terug nemen. 'Monter et descendre où en veut, quand on veut' is het motto. Zo zijn wij uitgestapt bij de Eifeltoren en hebben daar een tijdje rondgewandeld en op een bankje gezeten, in de schaduw.

Naderhand pakten we een boot terug en een paar stops verder gingen we weer aan wal om te voet onze weg te vervolgen. Via de Pont des Arts bereikten we het Louvre en het aangrenzende park de Tuileries. Die brug, ook wel Passerelle des Arts genoemd, is vooral voor geliefden een hele speciale brug. Zij bevestigen er gewoon een hangslot aan - er hangen vele honderden in allerlei kleuren en maten. Eenmaal op slot gooi je het sleuteltje in de Seine zodat de liefde niet meer te scheiden is. Romantisch hoor.



De grote ronde vijvers van de Tuileries blijven ook altijd hetzelfde, en evenals 45 jaar geleden kun je er op een stoeltje zitten en de karpers voeren. Dat hebben we ditmaal niet gedaan, wel hebben we een tijdje in de zon gezeten, terwijl even verderop een zwerver zijn kleding aan het uitspoelen was en vervolgens ter droging uitspreidde op de rand van het bassin.


 
Uiteraard zijn we na deze stop verder gaan wandelen - we hebben opvallend weinig gebruik gemaakt van de metro ditmaal - en kwamen uiteindelijk weer uit bij de Rue Mouffetard. In een restaurantje dat ons aansprak door de kleinschaligheid en de bescheiden opstelling van het personeel: de 'patron' en zijn twee lieftallige assistenten stonden steeds als stokstaartjes achterin het restaurant naar buiten te kijken, kennelijk in de hoop dat er iemand binnenkwam. Het naar binnen lokken van voorbijgangers ging hun niet zo goed af, maar ik vind dat juist wel sympathiek. De bediening was hoe dan ook erg vriendelijk en het eten was prima.
 
 

 

Zaterdag 18 augustus

Zaterdag zouden we direct na het ontbijt naar de Catacomben gaan, want dan zou de rij wachtenden 'lang niet zó lang' zijn. Dat hadden we gedacht! We sloten achter in de rij aan, in de brandende zon, en raadden hoe lang het zou duren voordat we naar binnen mochten. Ik schatte de wachttijd op drie kwartier, Hanne op twee uur. En wie had er gelijk? Precies, goed geraden! Twee uur en een kwartier later stonden we voor de ingang, waar een jongeman om de tien minuten twintig personen doorliet.

 
Al eerder had ik de Catacomben bezocht, dat was in 2010. Oorspronkelijk waren dit kalksteengroeven, maar later (vanaf 1786 tot ver in de 19e eeuw) is een deel ervan gebruikt om de beenderen van de overvolle kerkhoven van Parijs in onder te brengen. Het is dus in feite eens begraafplaats in de vorm van een groot netwerk van ondergrondse kamers en galerijen. Het totale tunnelstelsel zou meer dan 300 km lang zijn, het stuk dat voor het publiek is opengesteld is amper twee kilometer lang. Naar schatting liggen er de resten van ongeveer zes miljoen Parijzenaars.

Bij de kassa kreeg ik seniorenkorting, zoals bij veel instellingen in Parijs, dat geldt ook voor de trein. Een van de weinige voordelen van het ouder worden. Daarna begonnen we aan de afdaling van zo'n 25 meter trappen, waarna een bijna eindeloos lijkende wandeling door het ondergrondse gangenstelsel volgde. Uiteindelijk kom je dan in een ruimte met maquettes van oude nederzettingen, pas daarna bereik je de ruimten waar je langs de gestapelde beenderen en schedels van miljoenen Parijzenaars loopt. Ze zijn keurig gerangschikt per kerkhof waar de beenderen vandaan komen en het jaar waarin ze in de catacomben gedeponeerd zijn. Daarna loop je nog een eindweegs door de ondergrondse gangen totdat je weer een lange wenteltrap naar boven gaat. Een goede conditie is wel vereist voor dit uitstapje. De Parijzenaars hebben die conditie in elke geval wel, want je loopt en klimt wat af in deze stad. En dan is er opeens de uitgang in een rustige zijstraat, waar na de koelte van de onderaardse gewelven de hitte als een deken op je neerkomt.

We gingen weer een flink stuk wandelen en kwamen op een gegeven moment weer uit bij de hoofdingang van de Jardin des Plantes, waar ook het Musée Nationale d'Histoire Naturel staat, of liever gezegd een onderdeel daarvan, de Galerie de paléontologie et d'anatomie comparée. Ik liep er vaak langs maar ben er nog nooit naar binnen gegaan, nu moest het er maar eens van komen.

 
Het was buitengewoon verrassend en indrukwekkend, moet ik bekennen. Het was voor mij persoonlijk wel de dag van de skeletten en geraamten, want in drie enorme ruimten stonden de geraamten van vele diersoorten opgesteld, inclusief reeds zeer lang geleden uitgestorven diersoorten zoals de brontosaurus en de mammoet.

 
 

 
Er waren drie verdiepingen die je elk per trap kon bereiken. Van daaruit had je een goed overzicht op de verdiepingen eronder.
Wie al die skeletten wil bewonderen, een foto-indruk staat hier!

 
De rest van de dag hebben we doorgebracht wandelend langs de Seine, of eigenlijk moet ik schrijven: rustend in de schaduw van een boom en vervolgens slenterend. De hitte (38 graden celsius!) was nu bijna verzengend en had invloed op een ieders motoriek, alsof de passanten figureerden in een met vertraging afgespeelde film. Alleen hadden de mensen die aan de oever van de Seine de Tango dansten kennelijk minder last van de hitte, zij dansten met overgave. Kennelijk werd het voor hen niet de Last Tango in Paris...

Via Saint-Germain en Place St. Michel bereikten we de altijd drukke en gezellige maar oh zo commerciële Rue Huchette, waar de restaurantbazen de toeristen met veel opdringerigheid hun tent in trachtten te lokken. We zijn toch maar doorgelopen naar de eveneens toeristische maar veel gemoedelijkere Rue Mouffetard. Op een terras aan het plein lesten we onze dorst met bijgaand goudblond gerstenat. Daarna gingen we op zoek naar een eettentje dat we na wat heen en weer geloop en wikken en wegen vonden. Uiteraard was het eten weer erg smakelijk, met zalmsalade, uiensoep, steak en lamskotelet en Dame Blanche na. Om misverstanden te voorkomen; een en ander verdeeld over twee personen...

Voldaan liepen we terug naar het hotel waar we even gingen uitrusten met de tv aan. Een aardig muziekprogramma zagen wij met een keur aan hedendaagse artiesten en toppers van toen. Uiteindelijk zonken we weg in een korte slaap, maar toen we weer ontwaakten besloten we er nog op uit te gaan. Dat was vooral mijn wens, ik wilde Parijs wel eens bij avond zien. We liepen de Boulevard St. Michel af totdat we bij Saint-Germain kwamen. Daar liepen we door mooie straatjes waaronder de Rue Jacob en de Rue St. André des Arts. We passeerden onder meer het oudste restaurant van Parijs, Le Procole, en besloten meteen daar de volgende dag te gaan eten.

 

Meest verrassend maar toch geloofwaardig was de temperatuur die diverse digitale thermometers aanwees om kwart voor elf 's avonds: 37 graden celsius! De hitte was trouwens ook op televisie hèt nieuws van de afgelopen dagen. Nog nooit eerder - althans sinds mensenheugenis - was het zó warm in Parijs. Toch hebben we die nacht in ons hotel wonderwel geslapen.