woensdag 31 oktober 2012

Oost West, Eigen Ketel Best

Gistermiddag ben ik wat eerder naar huis gegaan, want er moesten boodschappen gedaan worden in het kader van mijn onbezoldigde maar met liefde aanvaarde kook-opdracht. Echter heb ik mij eerst, direct na thuiskomst (om half vijf) in de loopkleren gehesen. Ik had het idee dat het weer wat beter zou gaan dan twee dagen terug, in de Waterleidingduinen. En dat bleek te kloppen.

Het eerste kwartier ging het zelfs verrassend goed, in aanmerking genomen dat ik nauwelijks heb gelopen de afgelopen drie weken. Ook nu 'pakte' ik de duinen en kwam tot vlak bij Kijkduin. In het stuk 'wilde duin' tussen de klaphekjes liep ik naar boven en uiteindelijk kwam ik uit bij de Savornin Lohmanlaan. Daar  liep ik terug naar huis via de bosjes van Pex en het pad langs het Stokroosveld. Bruto/netto een uur gelopen.

Eerlijk gezegd voelde ik de heup/onderrug na ruim een kwartier opspelen en na vijftig minuten voelde ik het weer aardig trekken, maar toch was het lang zo pijnlijk niet als de afgelopen keren. Nog steeds kan (of durf) ik niet langer achter elkaar te lopen, de boel niet forceren.

Na thuiskomst van alles en nog wat aanbraden. Woensdagmiddag (vandaag dus) heb ik vrij genomen, dan ga ik verder met het boodschappen doen en keukenbezigheden.

's Avonds ging ik op visite bij een welbekend hardlopend echtpaar, dit voor een interview voor het clubblad. Na thuiskomst nog wat verder gekokkereld tussen Pauw en Witteman door. In ieder geval is het weer aangenaam thuis, gisteren is er een nieuwe gasketel geïnstalleerd. Het werd tijd, want de oude ketel vertoonde kuren de laatste jaren en moest steeds met lapwerk aan de praat worden gehouden.

Dit was niet zo'n boeiend blogje, maar er kan weer (bijna normaal) gelopen worden en dat geeft toch een goed gevoel. 

zondag 28 oktober 2012

Horten-en-stoten loop

Het goede nieuws is - neem ik aan, want ik word een beetje eentonig - dat dit het laatste blogje van dit jaar is over de Aerdenhoutse Waterleidingduinen. Aankomende week gaat de focus zich richten op Terschelling, de Berenloop. Daar ga ik sowieso heen, het startnummer is binnen maar of ik de 21 kilometer kan (uit)lopen is nog maar zeer de vraag. Op dit moment denk ik dat ik 'm op zijn gunstigst als trainingsloop kan volbrengen, in een tijd die de twee uur overschrijdt. Dat komt domweg omdat ik de afgelopen weken nauwelijks getraind heb, en duurlopen langer dan een uur simpelweg niet mogelijk zijn. Eerst vanwege die pijn in mijn heup maar dat is overgegaan naar een verkrampte uitstralende pijn in de rechteronderrug die erger wordt naarmate ik langer loop. Toch gaat het elke dag ietsje beter, maar het gaat langzaam.


Vanavond zag ik op TV een documentaire over hersenen en onderbewustzijn. Het schijnt zo te zijn dat in het brein een mechanisme zit waardoor men geneigd is optimistischer te zijn over persoonlijke omstandigheden, gezondheid e.d. dan statistisch reëel is. En ook dat positieve stimuli dat zelfvertrouwen alleen maar versterken, terwijl negatieve stimuli (negatieve gedachten, feiten die niet tot optimisme leiden, negatieve kritiek van anderen e.d.) onbewust worden genegeerd, 'weggedrukt'. Grappig genoeg sloot dat aan bij een gedachte die vanmiddag door mijn hoofd speelde, namelijk dat ik soms wat al te optimistisch kan zijn over bv. het tempo waarin fysieke ongemakken zich herstellen.


Zo heb ik vandaag tevergeefs geprobeerd om een langere duurloop te volbrengen. Uitgangspunt was station Heemstede-Aerdenhout. Rugzakje om en rennen maar (nou ja, rènnen: joggen) naar Vogelzang, en dan de 7 kilometer lange blauwe route nemen. Het lopen begon al moeilijk, en al snel  begon dat plekkie in de rug - waar ik bij alle activiteiten overdag, zelfs bij stevig wandelen, nauwelijks tot geen last meer van heb - toch op te spelen. Een vervelend, zeurderig en kramperig gevoel. Dus al na een paar kilometer werd het afwisselend wandelen en hardlopen, waarbij de nadruk toch op het wandelen (wel fitwalk-tempo) kwam te liggen.

Ondertussen loopt de bronst van de damherten op zijn eind, nergens hoorde ik hun bronstroep dus afgelopen donderdag was ik nèt op tijd om een paar leuke opnamen te maken. Ditmaal bleef het fototoestel onberoerd in mijn rugzak. Veel reden om het verblijf te rekken was er niet - er moest thuis ook gekookt worden - dus had ik al de bus van tien over drie naar het station, en om half vijf was ik thuis.

Over koken gesproken: de komende week moet ik een maaltijd bereiden voor ca. 40 mensen. Daarover later meer.

WINTERTIJD!

Allemaal een vrolijke wintertijd toegewenst!


zaterdag 27 oktober 2012

Damtournooi afgebroken

In het wild is het zo dat naarmate een dier ouder wordt, of ziek is, of gewond is geraakt, het zich meestal van het groepsgebeuren isoleert, tijdelijk of voorgoed. In het laatste geval trekt het zich helemaal terug en sterft ongestoord, diep in het bos of op een beschutte plek. Bij herstel is een terugkeer naar de groep mogelijk en dat is ook bijna altijd het geval.

Dat het er bij bronstgevechten heet aan toe kan gaan, daarvan getuigt deze foto...

Dat beeld had ik zojuist voor ogen en betrok ik ook een beetje op mezelf. Ik ben momenteel een licht geblesseerde oude bok die zich terugtrekt van het trainingsgroepsgebeuren en de wedstrijden van dit weekend, zoals de halve marathon van Monster. Het is even niet anders.


Spitsertje (éénjarige dambok) aan de wandel
Toch kan ik niet zeggen dat ik heb stilgezeten, integendeel. Ook vandaag heb ik weer stevig doorgewandeld, minstens acht kilometer door de Waterleidingduinen. Wel in mijn eentje. Dus terwijl heel wat clubgenoten zich in de duinen en op het strand bij Terheijde in het zweet renden, probeerde ik in 'het lek' weer bronstige damherten te spotten, en ik was vooral gefocusd op een gevecht. Maar dat gebeurt niet zomaar en zeker niet op bevel. Sterker nog: de damherten hebben eigenlijk niet meer zo'n zin om zich uit te sloven. Na twee weken bijna onafgebroken in de weer te zijn geweest en de nodige strijd met rivalen te hebben geleverd, zijn de ergste gevechten achter de rug.

Maar toch, op de plek waar je de beste foto's van de damherten kunt maken was er toch nog behoorlijk wat onrust en een serie korte gevechten. Het is mij zelfs gelukt om iets van die onrust te filmen. Bij deze!


Op de tenen tussen de zwammen


Update: 40 minuten gelopen. Letterlijk 'op mijn tenen', omdat ik het gevoel heb dat ik mijn onderrug teveel belast wanneer ik te vaak op mijn (rechter)hiel land. Na een half uur lopen wel een beetje trekkend gevoel in de rug, maar het gaat wel stukken beter dan - pakweg - drie dagen terug. Toch, enigszins beducht voor een terugval, ben ik voorzichtig geweest: ik wilde anderhalf uur lopen maar het werden 'slechts' 45 minuutjes. Niet erg want vanmiddag ga ik gewoon weer een flinke wandeling maken! Maar eerst boodschappen doen.

 
Het is een kort bericht, dus maak ik er maar een klein herfststukje van. En ja, die foto, die is alweer uit 2004, gemaakt tijdens een fietsweekend met een paar vrienden van Haag. Die witte voetbal is overigens een heuse paddenstoel, die maakte deel uit van een reusachtige heksenkring.



donderdag 25 oktober 2012

Struinen door herfstige duinen


Vandaag het advies van Ruud maar opgevolgd en een flink stuk gaan wandelen. Nou ja, ik was het toch al van plan, maar toch. Het werd dus wandelen en meteen maar mijn nieuwe compactcamera uitproberen. Dat wandelen ging overigens prima, een heel verschil met gisteren en de lage rugpijn is ook een stuk minder.


Wéér (het wordt eentonig)leidde de weg naar Aerdenhout, naar de Waterleidingduinen. De bronst van de damherten is daar nog in volle gang, vooral in het gebied tussen twee wildroosters in hoor je van alle kanten hun bronstroep, een 'boerend' geknor. En zo nu en dan ook een luid gekletter van geweien als twee van die opgewonden mannetjesputters te dicht bij elkaar in de buurt komen, zoals vandaag gebeurde bij het opdrijven van een hinde. Ik was van plan dat te filmen, maar deels door onwennigheid, deels omdat ik nèt te laat was, is dat niet gelukt. Ik ga het deze week nogmaals proberen, nu kan het nog.
.


Wel is het gelukt om enkele dambokken te fotograferen en te filmen. Eerder lukte het nog om een bonte specht op de plaat te zetten, ik hoorde wat geklop op een boom en na enig speurwerk zag ik hem. Haarscherp is die foto niet geworden, maar toch leuk. Per slot van rekening krijg je zo'n fraaigekleurde vogel niet elke dag voor je lens.

 
Het verschil met vorige week is dat je steeds meer blaadjes ziet vallen en het gebladerte dat nog aan bomen en struiken vastzit is deels groen, deels met fraaie rode, gele of bruine herfstkleuren.

En paddenstoelen natuurlijk, die schieten overal als... Die zie je overal, ook op bomen en dode boomstronken.

 
Ik ben best blij met mijn camera, hij maakt een stuk scherpere foto's dan zijn voorganger. Ook de filmpjes - ook al zijn het nog probeersels - vind ik goed van kwaliteit. Ik hoop er nog een hoop lol van te beleven.


Damherten en spechten zijn overigens niet de enige dieren die je in de Waterleidingduinen kunt tegenkomen. Zelf kwam ik op mijn speurtocht vandaag een aantal mannetjes van de Homo Sapiens tegen, achter elkaar rennend. Net als de damherten zijn ze hier niet overdreven schuw.


Toen ik de Waterleidingduinen bij Oase verliet, zag ik dat ik nog flink moest doorstappen om de bus te halen. Die zou om 17:11 uur vertrekken. Helaas voor mij kwam-ie twee minuten eerder, ik zag hem komen en rende druk gebarend naar de halte toe maar de bus had zóveel vaart, ik heb 'm gemist. $@#&^$)(&! Op zich zou dat niet zo'n ramp zijn, ware het niet dat deze bus om het uur gaat. Een uur wachten, dat ging 'm niet worden, dus ik heb de wandeling met drie kwartier verlengd, dat is de tijd die je zelfs in stevig wandeltempo nodig hebt om de afstand tussen Waterleidingduinen halte Oase en station Heemstede-Aerdenhout te overbruggen.

 
 
 
En ja, de trein had ook twintig minuten vertraging en toen-ie eindelijk kwam was het haringen-in-een-ton werk. Maar uiteindelijk heelhuids Den Haag en het thuisfront bereikt. Een paar minuten voor zevenen thuis, dat valt al met al nog mee.

Vijftig tinten geel-groen

Ja, wat moet ik nou? Ik heb eigenlijk niks te vertellen. Raar toch, je hebt een blessure en dan kan je (hopelijk) even niet lopen en dan heb je meteen niets te bloggen. Dat most niet maggen.

Wat niet wegneemt dat ik wel naar de club ben geweest. Het officiële alibi was dat Patrick jarig was. Altijd leuk, een verjaardag vieren. Uiteraard hebben we even nagepraat over het Led Zeppelin concert, eh.. sorry, de Led Zeppelin film van vorige week. Jawel, daar is-ie weer hoor, Fred met zijn Led Zeppelin. Maar goed, wij waren unaniem van mening dat het een geweldige concertfilm was. Eigenlijk ga ik er van uit dat iedereen die deze film heeft gezien - en dat waren echt niet alleen 'ouwetjes' - het als een geweldig concert heeft ervaren. Het mooist uitgedrukt zag ik het op een website, met deze zin die ook de hele tijd door mijn hoofd speelde:

"This is a film that needs to be seriously watched, digested and enjoyed over and over again. Younger fans that weren't alive when the group was in its prime can see and experience what a magnificent band Led Zeppelin actually was."

Ultimate Classic Rock 

En zo is het maar net. Maar toegegeven, ik ben wel een die hard fan dus zal ik niet beweren dat ik wat betreft Led Zep de objectiviteit in pacht heb...;-)...


Maar wat heeft dit alles met de titel van dit blog te maken? Niets niemendal... iemand noemde dat gisteravond omdat het groen-geel de clubkleuren van Haag Atletiek zijn. Bovendien schijnt er op amoureus gebied wel het een en ander voorgevallen te zijn binnen de vereniging, maar waar niet?! Vandaar die titel.

Nog even iets praktisch; ik heb weer een nieuwe compactcamera gekocht, hopelijk hou ik deze nu voor langere tijd. Binnen één jaar ben ik er een kwijt geraakt door ernstige (water)schade, en van de vervangende camera heb ik amper een half jaar plezier gehad, daarna ben ik hem òf verloren, òf ik heb 'm ergens laten liggen òf hij is gejat, geen idee.

De camera die een waardige opvolger van zijn voorgangers is, is de Canon Powershot SX 220 Grey. Ik ga ´m vandaag eens uitproberen.

maandag 22 oktober 2012

Over lekkere bakkies en gore bocht

Helemaal blessurevrij ben ik nog niet, maar ik voelde mij genoeg hersteld om voor de eerste keer na de 1 van de 4 loop, vandaag alweer negen dagen geleden, een stukje te hardlopen. Niet met de groep uiteraard, want er nog van afgezien dat mijn conditie een stuk gekelderd is, kan ik nog geen lange passen maken, tempo's kan sowieso niet. Dit afgezet tegen het goed doortrainde en fors gestegen niveau van de groep zou dat een pijnlijke en onverantwoorde excercitie zijn geweest.

Via Laan van Meerdervoort, Bosjes van Pex en een oversteek bij de Sportlaan, liep ik naar de baan van Haag Atletiek aan de Laan van Poot. Dat was zo rond tien over zes, het was nog stil op en rond de baan. Daar liep ik rondjes op het grasveld achter het clubhuis, een keer afgewisseld door een rondgang om de sintelbaan, achter de tribune. Zo tegen tien voor zeven - allengs verzamelden zich steeds meer lopers voor de training - liep ik weer terug naar huis. Dus dat eerste loopje heeft een klein uurtje geduurd. Eigenlijk ging het best redelijk, de heup voelde ik tijdens het lopen nog wel maar dat mocht geen naam hebben. Wel heb ik nu, als ik opsta vanaf de bank of vanachter de pc, een licht zeurende uitstralende pijn vanuit de heup, maar hopelijk verdwijnt dat snel. In ieder geval wordt het van dag tot dag bekijken hoe het gaat, er wordt in ieder geval nog niet met Groep 5 meegetraind deze week.

 
Wat ik wel leuk vond was de bijlage in de zaterdag-editie van het Algemeen Dagblad, een hele bijlage over koffie en waar je de lekkerste koffie, cappucino en espresso van het land kunt krijgen. Dit is dan wel gebaseerd op adviezen van lezers die hun tips naar de redactie van de krant hebben opgestuurd. Een team ervaren fijnproevers heeft zo'n honderd geselecteerde vestigingen bezocht en zijn aan het proeven geslagen. Frappant was dat Starbucks - de "Apple" onder de koffie, met een hoog snob-gehalte dus - als zeer matig uit de bus kwam ("Zwaar overschat maar door uitgekiende marketingstrategie zeer populair"). Héél slecht kwam de koffie en cappucino van Kiosk (uitgiftestands op diverse grote stations) uit de bus, en daar kan ik mij alles bij voorstellen. Wat een ongelofelijke bocht is dat zeg, en dat nog wel serveren in bekers van Douwe Egberts met teksten als 'intens genieten'.
Als beste - en ik vermeld dat met enig gepast chauvinisme - kwam La Mano Maestra uit Den Haag uit de bus. Koffie, cappucino en espresso helemaal top, volgens de regelen der kunst gemaakt, juiste sterkte, temperatuur (veelal wordt met name cappucino te lauw geserveerd) en smaak. Dat wordt straks dringen geblazen bij het Noordeinde!

Wie het allemaal wil nalezen, kan het beste proberen het AD van zaterdag jl. te pakken te krijgen, maar hier staan de geselecteerde 'coffeeshops'!

zondag 21 oktober 2012

Het weekend van de beeldende kunstenaars


Een volle week niet hardgelopen, dat zal ik de komende tijd gaan merken. De pondjes zijn er aangevlogen! Wel heb ik zaterdagmorgen vroeg een poging gewaagd om althans de loopbeweging te maken (om het niet té veel te ontwennen) maar binnen tien minuten was ik weer thuis. Toch nog te gevoelig in de heup, bij elke stap. Maar wandelen gaat weer zonder problemen. Het is nu zondag, na een noodgedwongen lange nachtelijke wandeling door de regen - ik ging naar huis van een feestje en de laatste tram was al weg - ben ik genoeg doorgesmeerd om het vandaag nogmaals te proberen.


(Foto Arne Dutour-Geerling)

Het was trouwens wel een leuk feestje maar goed, dat was gisteravond en vannacht. Even terug naar de zaterdag. Op die dag is ook wat afgewandeld. Ditmaal door Utrecht, een van de gezelligste steden van ons land. Vooral de omgeving van de Dom, met die mooie Oude Gracht, de Donkere Gaard, het blijft altijd leuk. Doel was vandaag het Centraal Museum. Ik had op Utrecht Centraal, voor de 'grote' Bruna, afgesproken met museumvriendin Karin. Dat is alweer een tijd geleden omdat ze van Den Haag naar Doetinchem is verhuisd, maar die museumbezoekjes zo af en toe houden we er in.


Bij De Drie Vrienden hebben we gelunchd, en vrij copieus ook nog eens een keer. Wildschotel met vlaamse patatten. De Drie Vrienden ken ik nog van vele jaren terug, in de jaren zeventig was het een kroeg waar veel studenten en hippie-achtige types kwamen. Het interieur van die bruine kroeg van weleer is nauwelijks veranderd, al is het nu meer een restaurant geworden.

Na de maaltijd wandelden we door al die leuke straatjes naar het Centraal Museum. Wij hebben daar de diverse verdiepingen bekeken met zowel hypermoderne kunst als oude meesters uit de vaste collectie.

 
's Middags thuis - eerst in de stad nog wat cadeautjes gekocht voor 's avonds - maar eens een keertje heel basaal gekookt: andijviestamppot, d.w.z. gekookte en daarna gestampte aardappelen met rauwe andijvie en uitgebakken spekblokjes en gehaktballen erbij. Hollandser kan het al niet! Maar na alle pasta's, rijstgerechten en vis van de afgelopen tijd ook wel weer eens lekker.
 
 
 
's Avonds op weg naar het feest van Thea Bonnecroy en haar echtvriend (en onze clubvriend) Paul Versteegh. Aanleiding was de opening van het nieuwe atelier van Thea waar beide kunstenaars aan de slag kunnen. Het is een immens grote ruimte.
 
 
Het werd een gezellig feest waarbij veel broeders in de kunst aanwezig waren en naderhand vrolijk gedanst werd. Ook het vertrouwde vriendencluppie van Haag Atletiek liet zich niet onbetuigd...

vrijdag 19 oktober 2012

Damhertenbronst op kookpunt


Na de enerverende concertfilm van woensdagavond, donderdag maar eens de benen strekken. Hardlopen is nog niet mogelijk (dan voel ik het zere plekkie in de heup flink opspelen), maar gewoon wandelen is geen probleem meer. En fietsen ook niet. Dat merkte ik vanmorgen al, toen ik de fiets van mijn vrouw ging ophalen, die had ze gisteren ergens in de buurt van de Leyweg voor de AH laten staan, waarna ze met mijn dochter in de auto is meegereden.

's Middags ben ik weer naar de Waterleidingduinen gegaan. Dat was een bijzondere ervaring. De bronst van de damherten is nu op zijn hoogtepunt. De bokken burlen hun kelen schor en vliegen elkaar met enige regelmaat in de geweien. Op één punt in de Waterleidingduinen is een concentratie van herten en hun roedels, hetgeen veel reuring geeft. Van alle kanten geven de dambokken blijk van hun aanwezigheid met hun typische half-boerende, half knorrende bronstroep. Alsof ik gisteren al niet genoeg muzikaal machismo over mij heengekregen heb...


Op een gegeven moment ging ik het wandelpad af en berste voorzichtig naar de plek in het bos waar ik verschillende bokken tekeer hoorde gaan. Even verderop zag ik een wat oudere dame hetzelfde doen, evenals ik met de camera in de aanslag. Maar echt bang dat de herten op de vlucht zouden slaan hoef je niet te zijn, ze laten zich behoorlijk dicht benaderen. Op een gegeven moment bleek ik helemaal ingesloten door burlende damherten, sommige lagen in bronstkuilen en liep je op slechts enkele meters voorbij, anderen waren druk in beweging, dreven de hinden op of zochten mot met elkaar. De situatie was precies als op onderstaand filmpje die ik echter van Youtube heb 'geleend'. Voor de goede orde: ik heb ook wat filmpjes van vechtende damherten gemaakt vanmiddag, maar helaas bleken deze niet zo goed gelukt en bovendien ontbreekt het geluid. Momenteel ben ik met een oudere reserve-camera in de weer, vandaar.

donderdag 18 oktober 2012

Zeppelin slaat dak van Pathé Buitenhof

 

WHAM! Wàt een film. Wàt een geweldige concertregistratie. In 17 verschillende landen is gisteravond Celebration Day vertoond. Eénmalig, evenals het reunie-concert uit 2007 dat hun laatste concert ooit zou zijn en waarvan deze film de registratie is. Ze hebben het 'm weer geflikt, de vier rock-veteranen Jimmy Page, Robert Plant, John Paul Jones en Jason Bonham (zoon van John). Een overdonderend optreden, letterlijk en figuurlijk. Je kunt zonder overdrijving stellen dat enkele dagen nadat één persoon de geluidsbarrière doorbrak, genoemde mannen zijn voorbeeld hebben gevolgd.

Zaal 1 van Pathé Buitenhof was woensdagavond omgetoverd tot een concertzaal met een indrukwekkende Wall of Sound. Nog nooit een film gezien waarbij muziek zó hard werd gespeeld en tegelijkertijd zó magistraal mooi was. Ook nog nooit een film gezien waarin een band en het spelplezier, de interactie tussen de onderscheiden leden zó close in beeld zijn gebracht. En dat bijna continu. In één woord: uitmuntend. Of Awesome, zoals de Engelsen dat zo mooi kunnen zeggen.

 
Ik was samen met Michiel Oosschot gegaan. Hetzelfde concert waarvan nu een film (en dvd) is gemaakt hadden wij in 2007 in Londen bijgewoond. De trouwe cultuurbarbaar-lezers weten dat allang, maar toch herhaal ik het met gepaste trots: we waren twee van de 18.000 gelukkige 'ingelotenen', ruim 20 miljoen andere fans vingen bot. Het was een ervaring om niet snel te vergeten en deze avond, in Pathé, kwam het concert nòg meer 'binnen' dan destijds.

 
 
Michiel en ik hebben eerst wat gegeten in Het Gouden Hooft, dat onlangs opgeknapt is maar zijn oude luister heeft behouden. En zowel de bediening, het eten en de wijn waren top, in ieder geval was sprake van een zeer goede prijs-kwaliteitsverhouding.

Tegen half negen waren we in Pathé. We hadden gereserveerde zitplaatsen maar wegens een technische storing kon iedereen zitten waar men wilde. Het is ons gelukt om op dezelfde rij 5 die op onze tickets stond plaats te nemen. Even daarvoor had ik Patrick gezien met zijn zoontje, Murat kwam bij ons zitten en vrienden van mij die ik al lange tijd niet had gezien, Annie en Lex, zaten drie rijen achter ons.

 
Na een kort intro kwam de film snel ter zake. Een overdonderend intro, overdonderend qua licht en qua geluid, leidde Good Times Bad Times in. De start van een 124 minuten durend weergaloos concert dat iedereen net zo lang in een volledige ban hield. Totaal In Awe....

Veel van de grote Led Zeppelin nummers passeerden de revue: Ramble On, Nobody's Fault But Mine, The Song Remains The Same, het epische No Quarter en Dazed and Confused, Black Dog en, jawel: Stairway To Heaven! Tegen het eind van het magistrale Kashmir zoomde de camera in op een meisje uit het publiek, dat helemaal gefixeerd was op wat zich voor haar ogen afspeelde, ze had tranen in haar ogen. Niet zo moeilijk te begrijpen waarom. Celebration Day is in elk opzicht een 'celebration' van rock 'n' roll op zijn best, ontroerendst, magisch en magnifiek. Beter dan dit is ondenkbaar. Ik durf het gerust te stellen: dit is de beste gefilmde concertregistratie van Led Zeppelin ooit. Het was ook of je een concert bijwoonde, niet of je naar een film keek. Er werd in de zaal ook mee-geapplaudiseerd.

Een van de vele recensies staat hier. En hier... . Dan hoor (of lees) je het ook nog eens van anderen...

Na afloop ben ik met Annie en Lex naar Momfer de Mol gegaan - 'bij Joep' - om twee afzakkertjes te nemen, in mijn geval twee herfstbokjes. We zijn er ongeveer drie kwartier gebleven en hebben wat bijgepraat. Leuk om ze weer eens te zien. Veel van die oude vrienden uit de jaren zeventig zie je zelden meer, maar toch blijven die altijd in jouw systeem 'hangen'. Ik zal hen ongetwijfeld binnenkort weer tegenkomen.


maandag 15 oktober 2012

Raar loopje

Deze week zal er vermoedelijk wat minder geblogd worden over hardlopen. Weliswaar lijkt het erop dat die heupblessure meevalt, want na een binnenzit-dag afgelopen zondag - lopen kon nauwelijks, vooral direct vanuit zitstand was het pijnlijk - kon ik vandaag gewoon naar kantoor en heb ook gewoon gewandeld, zij het met een trekkend been want de heup is nog wel wat pijnlijk bij elke stap.


Een van onze trainers en mede-forens Henk Kop zag mij vanmorgen vroeg lopen op het perron van Utrecht CS en vroeg wat er aan scheelde. Ach, niets eigenlijk, gewoon een lichte blessure waarvan ik binnen een paar dagen hoop te zijn hersteld. Als je hoort hoeveel mensen in je omgeving ècht iets mankeert, waar hebben we het dan over. Maar wel krijg ik de laatste tijd steeds meer te horen dat ik mij niet zo moet uitsloven, "want je bent ook de jongste niet meer".

Dat mag zo zijn, maar uitsloven? Ach, ik vind het gewoon heerlijk om hard te lopen, dat hoef ik niemand en zeker alle lopers niet uit te leggen. Natuurlijk moet je geen 'gekke dingen' doen maar dat valt ook wel mee denk ik. Wat wel gek is dat je je altijd een stuk jonger voelt dan je werkelijke leeftijd. Ongetwijfeld een feest van herkenning voor veel senioren! Ook zo gek is dat je tegenwoordig nog steeds 1 uur en 19 minuten achter elkaar kunt lopen, alleen geen 20 km meer (zoals die keer in Parijs, nadat de foto hieronder is gemaakt (1984)) maar hóóguit 10 EM, als je tenminste goed in vorm bent. 

Ziezo, dit was gelijk een mooi bruggetje/excuus om weer een nostalgisch fotootje te plaatsen ;-)...


Goed, weinig loopverhalen de komende dagen, maar er valt genoeg te bloggen. Het wordt een veelbewogen herfst, letterlijk en figuurlijk.

zaterdag 13 oktober 2012

Op m'n heupen

Vandaag was de tweede 1 van de 4 loop van dit seizoen. Voor mij was het evenwel de eerste keer omdat ik de vorige keer andere verplichtingen had. De hele week heb ik mij rustig gehouden wat trainen betreft, op afgelopen zondag na, toen ik een halve marathon liep (de Hoge Veluwe Loop). De trainingen van maandag en woensdag gingen gewoon niet lekker, ik repte al van onder andere een 'vervelend plekkie' in het heupgewricht.

Donderdag en vrijdag heb ik mij rustig gehouden, al kun je 20 kilometer stevig wandelen door de Waterleidingduinen op donderdag niet echt rustig noemen. Maar goed, er is twee dagen niet hardgelopen.

Nu maar eens zien hoe het zou gaan vandaag. Tien kilometer flink doorlopen, daar zou het op neerkomen. Er waren aardig wat deelnemers, uiteraard van Haag, maar ook van The Hague Road Runners en Sparta, wellicht ook van De Koplopers. Het had aardig geregend deze ochtend en het regende nog toen ik, gehuld in regenpak, het terrein van de Laan van Poot opfietste. Startnummer ophalen, babbeltje hier, babbeltje daar, omkleden, andere schoenen aangedaan, stukje ingelopen.

Daarna naar de start. Om 14.00 uur precies werden we 'weggeschoten'. De eerste honderd meter was wat lastig wegkomen, daarna kon ik het groepje voor mij passeren en trachtte in een goed ritme te komen. Ik keek tegen de ruggen vlak voor mij aan, die van Sjaak Oosterlaken en Rob Blijleven. Hee, ging ik niet te hard? Normaliter zit vooral Rob een stuk voor mij. Nou ja, we zouden het zien. Het 1 km punt (op het duinpad bovenlangs de baan) werd in 4'50'' gepasseerd, dat was dus niet echt langzaam. Ging ik dat volhouden? Doorhollen maar. We gingen het pad af en direct daarna linksaf naar boven, een gemene klim. Boven aangekomen naar rechts langs het veldje, weer een klim en dan linksaf het duinpad op, aan het eind weer naar links de duinen in en even vóór Kijkduin het klaphek in en weer naar boven totdat je weer op het duinpad uitkomt nabij de Savornin Lohmanlaan en dan via de straat naar de Laan van Poot.

Het 5 km. punt op de baan bereikte ik in 24'50'', daarna verder, de tweede ronde. Het ging helemaal niet zo beroerd, al had ik wel steeds een beetje last van dat plekkie in de heupstreek. Maar ik kon het tempo aardig handhaven. Totdat we voor de tweede keer bij het klaphek kwamen, even daarvoor schoot het er opeens in, 'pats', een felle scheut in de heup. Toen was het afgelopen, we moesten nog een kleine anderhalve kilometer maar een leuke tijd kon ik wel vergeten, àls ik überhaupt al kon doorlopen. En dat ging moeizaam. Sjaak en Sonja passeerden mij en riepen mij toe niet eigenwijs te zijn en te gaan wandelen. Dat zou inderdaad het verstandigste zijn, maar joggen ging nog net. Dus toch nog even eigenwijs doen. Uiteindelijk heb ik toch een stukje gewandeld en op de Laan van Poot ben ik weer keurig aangehaakt bij de lopers die mij zojuist waren gepasseerd. In 51'16" kwam ik over de finish en daar ben ik, gegeven de omstandigheden, best content mee.

Mijn groepsgenoten - vooral de dames Eveline, Ellen, Anja en Ilse - gingen heel goed. Eveline een PR met 47 minuten, Ilse had ruim 44 minuten gelopen ondanks een enkelblessure opgelopen in de laatste kilometer, en de andere dames, Ellen en Anja, hadden respectievelijk 46 en 47 minuten gelopen (ik rond graag af). Ton van der Pol passeerde mij ook de laatste kilometer en had 50 minuten 'hoog', hij is in goede vorm en ik had uiteraard genoemde terugslag.

Maar eerlijk is eerlijk: het zal wel een paar dagen duren voordat ik hersteld ben van de blessure - want dat is het toch wel. Vooral als ik een tijdje heb gezeten en daarna opsta voel ik mijn heup. Hoe dan ook was het gezellig in het clubhuis, er was erwtensoep, Turks brood met kaas en uiteraard... Bokbiertjes! Dat maakt toch weer een hoop goed...

Thom: "Laat er altijd iemand zijn die wacht"

Het werd een opmerkelijke avond, in het bijna één jaar bestaande Haagse theater Dakota aan de Zuidlarenstraat. Opmerkelijk, want Thom zou optreden. Of, preciezer: Acteur Hugo Maerten, vooral bekend als acteur van De Appel, in de rol van Thom.

Wij gingen er met een groepje van Haag heen: Eveline, Wim, Ilse en Arne met hun partners, Ellen, Katelijne, Pierre, Dick en Anja en ikzelf. Eveline, PR-vrouw van De Appel, had kaartjes voor ons gereserveerd die wij bij de kassa konden afhalen. Er was nog even tijd om een kop koffie te drinken, de voorstelling begon om kwart over acht. Ik 'spotte' ook Ferry Mingelen, die er deze avond kennelijk de voorkeur aan had gegeven om de monoloog van Thom te zien boven het interview met Willem Holleeder.

Al bij het betreden van de zaal zag je het podium met op de achtergrond een projectiedoek waarop permanent zwart-wit filmbeelden uit vooral de jaren zestig werden geprojecteerd: Chroetsjov naast Gagarin (de eerste man op de maan), de aanslag op Kennedy, The Beatles, Bob Dylan, Jimi Hendrix, Vietnam, Francoise Hardy, maar ook cruciale historische beelden uit latere tijden, zoals de aanslag op de Twin Towers. Deze beelden werden gedurende de hele - één uur durende - voorstelling gedraaid en werkten zowel afleidend als voorstelling-versterkend, al naar gelang 'de observer'.

Thom is de naam van het stuk. Het is een monoloog, geschreven door de Amerikaanse toneelschrijver Will Eno. Het is een monoloog van Thom Paine, een jongen op weg naar volwassenheid.

Als je 'm zo ziet spelen weet je niet beter dat het Hugo Maerten zèlf is, dus niet de acteur Hugo Maerten die een rol speelt. Zo intens, het publiek erbij betrekkend (dat deze avond opvallend rustig en beschouwend bleek te zijn), en van de hak op de tak springend. Gedachten ontspruiten spontaan maar worden vaak niet afgemaakt, verhalen worden verteld maar lijken op zichzelf te staan. Waar gaat het eigenlijk over? vraag je je als toeschouwer geregeld af.


In feite vertelt Thom een paar verhalen: over de jonge knaap die met zijn hond aan het wandelen is in het park en die hond verongelukt. Hond en jongen, zo sterk aan elkaar verknocht, het verdriet van de knaap uit zich op een heel onconventionele, welhaast anti-dramatische manier en wordt beeldend verwoord door de verteller. Of het verhaal over hoe Thom wordt gestoken door een zwerm bijen.
Tussendoor worden opmerkingen gemaakt en grappen gemaakt die schijnbaar niets met het verhaal van doen hebben, waardoor het publiek op het verkeerde been kan worden gezet. Hugo of Thom, of Hugo àls Thom flirt, maakt grappen over goochelen (dat gebeurt niet), er is een loterij op basis van het nummer op je toegangsbewijs (maar er komt geen loterij), hij zoekt iemand uit het publiek om hem bij te staan (gebeurt ook niet, later toch weer wel), er verschijnt een boksbal om tegen te sparren (gebeurt niet). Thom komt ook steeds met spontane gedachtes die opborrelen en hij even plotseling weer laat vallen. Of hij vraagt zich dingen af zonder het antwoord te geven: 'Laat ook maar'.

Maar het gaat vooral om je eigen reacties op het stuk: wat roept het op, herken je dingen in Thom die je zelf ook hebt ervaren of waarvan je in ieder geval een voorstelling kunt maken. Eigenlijk gaan de beeldende verhalen van de uit zijn krachten gegroeide jongen in korte broek over het leven zelf, het bestaan in dit ondermaanse, de emotionele achtbaan die het leven is.

Cruciale vraag aan een ieder was: "Wanneer hield je op kind te zijn? " Met andere woorden: wanneer hield je op met je te verbazen over het leven, met het doorleven van je passies, met spontaan handelen, speels associëren, wat was het moment waarop je jouw gevoelens en emoties leerde beheersen en je ging conformeren aan wat volgens jouw overtuiging de maatschappelijke normen zijn?  Wanneer zijn we geworden zoals sommige hedendaagse jongeren, die er met één afzichtelijk woord blijk van geven te zijn opgehouden met zich te verwonderen: "boeijuuuh!"

 
Als een van de kijkers vond ik het stuk soms moeilijk te volgen, maar toch kwamen vanzelf ook gedachten bovenborrelen. Over dromen bijvoorbeeld. Tegenwoordig kunnen we uitstekend laten zien hoe dromen werken, via EEG-testen, hersenonderzoek e.d. REM-slaap, perioden waarin we oppervlakkig en dieper dromen. Interessant, dit kunnen we inderdaad meten, die droomactiviteit tenminste. Maar wat weten we van de essentie van dromen? Zijn dromen slechts flarden, niet verwerkte dagresten, in feite zinsbegoochelingen, en is het dagbewustzijn, de materiële wereld waar wij deel van uitmaken, de èchte realiteit? Of zijn wij in dromen in contact met allerlei andere realiteiten, vormen van bestaan die net zo 'echt' zijn als de ons bekende realiteit, maar die wij niet kunnen lokaliseren en die wij bij het ontwaken zijn vergeten? Wat mij betreft is de vraag stellen haar beantwoorden. In dromen, zo is mijn ervaring, is het contact met bestaande en onbekende omgevingen en/of mensen vaak veelbetekenender en intenser dan overdag. Sterker, het kan, voor zover je de droom hebt onthouden en een grote indruk op je hebt gemaakt,  je kijk op die mensen, zo deze deel uitmaken van jouw familie-, vrienden of kennissenkring, drastisch wijzigen.

Maar goed, net zoals ik zoëven zat weg te dromen over dromen, heeft een ander weer heel andere associaties. Wie vraagt zich nooit eens af hoe wonderlijk het (zelf)bewustzijn is, hoe oneindig groot. Die merkwaardige eigenschap om jezelf het middelpunt van het heelal te weten. Terwijl je tegelijkertijd weet dat je één van de ontelbare levensvormen bent die op dit kleine bolletje dat aarde heet bestaat en bestaan hebben, dat die aarde een van de bolletjes is van ons zonnestelsel, dat het zonnestelsel er een is van duizenden zonnestelsels van ons melkwegstelsel, en dat er naar de laatste schattingen zo'n 70 triljard (een 7 met 22 nullen) sterren bestaan in het zichtbare heelal.
De een drijft een dergelijk besef tot wanhoop, de ander juist een gevoel van ontzag en een onmetelijk gevoel van bewustzijn, ontzag en liefde voor het 'al'.

Het is gek, als mens, en zeker als nuchtere Nederlanders, houden we ons vast aan zekerheden, aan een vaste lijn in ons leven. Regelmaat, ons werk, vaste relaties. Dat hoort ook zo, dat alles geeft een structuur, doel en zin aan het leven. In ieder geval een (gevoel van) houvast. Het zijn juist voorstellingen als die van gisteren die je weer even door elkaar schudden, die je weer even helpen herinneren aan onze plaats in het onmetelijk grote geheel. "Boejuuuuh?!" Jazeker, het was een heel boeiende voorstelling. Amusant, verwarrend, grappig en verontrustend tegelijk.

Uiteindelijk draaide dit alles maar om één woord: liefde, in welke vorm ook. Dat is hetgeen ons tot mens maakt en misschien zijn deze woorden van Thom aan het eind van de voorstelling wel de meest cruciale: "Laat er altijd iemand zijn die wacht".

donderdag 11 oktober 2012

De Oase van Vogelenzang


Normaliter is er al donderdagochtend een blogje, maar er viel ditmaal niet zoveel te vertellen of te verslaan. Ik heb woensdagavond niet bij de club getraind, maar wel bij de club gedronken na afloop van de training. Weer was het gezellig uiteraard, de gesprekken gingen alle kanten op en er waren mooie vakantieverhalen. Zo was er iemand die binnen een tijdsbestek van twee weken Berlijn, Gambia en Verona heeft bezocht, dat moet een heel gevarieerde vakantie zijn geweest.

Ik had het over de training, want op deze woensdag heb ik 'voor mezelf' gelopen. Dat ging niet bepaald makkelijk, nu voelde ik de naweëen van de Hoge Veluweloop pas goed. Gevoelige knieën, de benen niet helemaal 'zuur-vrij' en een zeer plekkie in de rug, allemaal geen drama maar soepel is anders. Dus in totaal krap een uurtje gelopen. Nu maar rust houden tot zaterdag opdat er dan toch nog een (hopelijk) redelijke 10 km gelopen kan worden.

 
Nou ja, rust houden... Vandaag was mijn vrije dag, mijn vrouw aan het werk en het weer was zó schitterend dat er maar één ding op zat: een fikse wandeling maken. De bestemming was al duidelijk: de Waterleidingduinen bij Heemstede-Aerdenhout! Vanaf dat station liep ik richting Vogelenzang, ongeveer veertig minuten lopen. Ik had de bus kunnen nemen maar dan had ik drie kwartier moeten wachten, beter om via de Vogelenzangweg richting ingang van de Waterleidingduinen, bij halte Oase, te gaan. Bij de gelijknamige uitspanning bestelde ik een koffie en kocht meteen een dagkaartje, één euro slechts.

Als damhert moet je van goeden huize komen om deze sterke kerel te verjagen...

Dat het de Waterleidingduinen werd is niet zomaar, want de damhertenbronst is begonnen en net als bij de edelherten is dat spektakel, maar toch anders. Ik nam de 'blauwe route', bijna zeven kilomter lang: via een kronkelende loopbrug en het bezoekerscentrum het pad met de blauwe paaltjes volgen. De Waterleidingduinen is een bijzonder natuurgebied waar open terrein en bos elkaar voortdurend afwisselen en de vegetatie grillig te noemen is. Onderweg kom je regelmatig damherten tegen, ze zijn niet overdreven schuw en vooral de volwassen dieren laten zich tot op een meter of twintig benaderen.


Eerst liep ik langs de plaats waar het voorgezuiverde water uit het Lekkanaal het gebied binnenstroomt.  Een stukje verder rechtsaf een naaldbos in, het pad leidt naar de Schulpendam. Vervolgens over het water en dan door het duinlandschap Pietjes Zwarteveld. Via het Vogeleiland en het Museumduin kwam ik weer uit bij het bezoekerscentrum.


Ik had dorst gekregen van de wandeling maar geen probleem, voor vijftig eurocent kun je binnen zelf koffie of thee uit een automaat tappen. Ik was wel damherten tegengekomen en van diverse kanten hoorde je hun knorrend-reutelende bronstroep, maar al met al vond ik toch vrij tam. Daarom besloot ik de blauwe route nogmaals te lopen. Het was weer iets later in de middag en inderdaad hoorde ik ze nu vaker, en op één plek was er zelfs flink wat onrust omdat daar meerdere grote bokken rondliepen. Ze liepen al 'knorrend' in imponeerhouding naast elkaar op en er ontstond zelfs een kort gevecht met luid gewei-gekletter.

Hoe dan ook is het gelukt om rond vier uur bij de bushalte te staan - ik had echt geen zin meer of dat hele stuk van Oase naar het station te lopen - en rond half zes was ik thuis. Meteen naar AH om boodschappen te doen en vervolgens koken (simpel maar prima: krokante kabeljauwfilet en spinazie met een uitje geroerbakt, stokbroodje erbij en witte wijn). De rest van de avond achter de pc en de buis...