Je kunt er op wachten. Facebook en weblogs bevatten veel 'happy news'. De berichten zijn doorgaans luchtig van aard, meestal niet al te diepgravend of levensbeschouwelijk. Dat is ook helemaal niet erg, berichten op social media moeten vooral 'gezellig' zijn en kunnen daardoor iets oppervlakkigs hebben. Niets mis mee wat mij betreft. Maar FB gaat óók over het dagelijks leven van mensen en daarin kunnen dingen gebeuren, nee, gebéuren dingen, die diep ingrijpen in levens. Het gaat niet alleen over lief, maar ook over leed. Zo kreeg ik vanavond een bericht onder ogen van een weblog- en FB-vriend wiens vrouw momenteel in kritieke toestand is opgenomen, met een long-embolie. Het is niet aan mij om de naam van die persoon te vermelden maar wel zet zo'n bericht alles weer even in perspectief.
 |
| Trainingsweekend Hoenderloo, 2011 |
Deze maandagavond heb ik voor het eerst sinds een maand weer samen met de groep meegetraind. Heel voorzichtig weliswaar, omdat ik de rug niet teveel wilde belasten. Maar eigenlijk ging het best nog redelijk, vooral het eerste half uur. We deden een duurloopje van ca. tachtig minuten met wat versnellingen, eerst van lantaarnpaal tot de daarop volgende tweede lantaarnpaal, dan twee lantaarnpalen rustig, dan weer sneller enzovoorts totdat we zes van die afstandjes (ik schat zo'n 60 meter) hadden afgelegd. Daarna liepen we naar het viaduct bij Madestein, daar gingen we in een fors tempo naar boven en eenmaal bovenaan gekomen, in een rustig tempo naar beneden waarna deze geschiedenis zich één keer herhaalde. Vervolgens liepen we naar en door landgoed Ockenburgh.
Het ging wonderwel maar na een uurtje voelde ik de benen wel branden en pijn doen, kennelijk ben ik zowel de lengte als de intensiteit van de training een beetje ontwend. Dus het laatste kwartier ben ik op eigen houtje naar huis gelopen. Negentig minuten, maar als je het inlopen en de oefeningen niet meetelt kom ik uit op tachtig minuten netto. Het meest verheugende is wel dat ik ook ná de training heup en onderrug nauwelijks meer voel. Er zit dus weer een stijgende lijn in!
Dat komt goed uit want komend weekend is trainingsweekend, ditmaal in Zeeland (Burg Haamstede), dan kan ik waarschijnlijk weer gewoon meelopen en aan de Wim Hartman Cross deelnemen.
1 opmerking:
Een week geleden nog uitvoerig met je er over gehad en zo glipt het leven bijna tussen je vingers er vandoor.
Zou het toeval wezen dat ik onderweg van Terschelling naar huis met jouw over dat soort levens vragen moest praten?..Geen idee, ik weet nu wel dat er meer is tussen hemel en aarde en dat er wonderen bestaan, ik geloof niks, maar nu na dit en in het verleden, er is meer, dat weet ik zeker, kan niet anders en ik had meer naar mijn gevoel moeten luisteren onderweg van terschelling naar Heemskerk.
Achteraf is onze ontmoeting en voornamelijk mijn gesprek niet voor niks geweest..
Bedankt Fred.
Een reactie posten