zondag 29 juni 2014

9- en 6-uurs estafette geslaagd evenement

Het was weer gezellig, de 12-uursestafette! Oh nee, de 9- en 6 uurs estafette, de tijden zijn veranderd.

Een heel team onder de ervaren leiding van Jeanet Bloks is al weken in de weer geweest met de organisatie van de 9- en 6 uurs estafette aan de Laan van Poot. Gisteren was de grote dag die vakkundig aan elkaar werd gepraat door spreekstalmeesters Dick Witmont en Dick Passchier. 150 lopers hadden zich vooraf ingeschreven, waaronder 14 sololopers en 22 teams. Ook ditmaal konden zij achteraf terugkijken op een zeer geslaagde dag.


Zoals bij elke vorige editie hing er ook nu weer zo'n gezellig campingsfeertje, waaraan de tenten op het middenveld in belangrijke mate bijdroegen. Ook waren de weergoden de lopers goedgezind: prima temperatuur, licht bewolkt maar de zon liet zich vaak zien en het was nagenoeg windstil.

Na thuis vruchtensalade te hebben gemaakt, fietste ik met gevulde sporttas naar de Laan van Poot. Om negen uur 's ochtends waren al de drie teams voor de 9-uurs estafette van start gegaan. Het was toen nog opvallend rustig op en rond het sportcomplex. Ik was er ongeveer om half elf.

Even later kwamen Eric en Ellis waarna de partytent die eerstgenoemde had meegenomen werd opgezet. Dat ging snel, toen de rest van onze groep arriveerde stond alles al. Bijna iedereen had iets te eten of te drinken meegenomen, het inderhaast bij het clubhuis geconfiskeerde tafeltje was te klein om alle etenswaren te bevatten.



Anderhalf uur later, om twaalf uur 's middags, beten de eerste lopers van de 6-uurs groepen het spits van hun tour de force af.  Twee van die groepen waren samengesteld uit dames en heren van Groep 5, waar ik ook deel van uit mag maken. Er was een 'snel' team, dat bovendien nog versterking kreeg van superspartaan Joeri, en een minder snel team. Van dat laatste maakte ik deel uit.



De gang van zaken is bekend: na een halve ronde op de baan wordt het sportpark verlaten, bij de Laan van Poot naar rechts, langs de HALO en zo'n honderd meter verder rechtsaf het duinpad op dat parallel loopt aan het sportpark. Aan het eind daarvan weer rechtsaf tot aan de ingang van het sportpark, weer naar rechts en via de baan terug naar de start. Op dat punt is precies 1861 meter afgelegd. Daar neemt een ploeggenoot het denkbeeldige stokje over. Deze procedure herhaalt zich - al naar gelang het aantal lopers per ploeg (4 of 6) - drie tot vijf keer, waarna nummer een weer aan de beurt is. Zo ging dat vandaag tot 18:00 uur precies: de laatste lopers moesten op dat tijdstip, ongeacht waar zij zich op dat moment bevonden en zodra het signaal daartoe werd gegeven, stokstijf blijven staan totdat de opmeters langs kwamen om de gelopen restafstand te noteren.


Het is een geweldig sportevenement, omdat de lopers - niet alleen uit persoonlijke eerzucht maar ook uit groepsloyaliteit - zich elke ronde weer de benen uit het achterwerk liepen. Iets dat de eerste keren veelal geen problemen oplevert, maar naderhand - meestal halverwege - kan het tempo wat trager worden doordat de benen enigszins verzuurd raken. Dit kon desgewenst onder de vakkundige handen van ter plaatse aanwezige masseurs verholpen worden. Zelf heb ik daar overigens geen gebruik van gemaakt, alhoewel ik de benen op het laatst wel begon te voelen.

Maar welke ploegen hebben uiteindelijk gewonnen?

Voordat wij ons tegoed gingen doen aan de pasta - wat nog even problematisch was want één van ons team had (per ongeluk) al onze bonnen meegenomen, is overigens goedgekomen - werden alle deelnemers en aanhang buiten voor het clubgebouw bijeengeroepen. Carel Knoester stond nog even stil bij het overlijden van twee zeer betrokken en markante clubleden, dat van Martin Dubbeld (die daags ervoor, na elf jaar strijd, het gevecht met de dodelijke ziekte heeft moeten opgeven) en van Ed Woensdregt van wie de club al eerder afscheid had genomen, hij was altijd nauw betrokken bij de organisatie van de 12-uurs estafette.

Na een minuut stilte kregen we de prijsuitreiking te zien. Iets dat met verve werd gedaan door Ruud van Aarle. Er deden maar drie ploegen mee aan de 9-uurs estafette, de organisatie had daarom besloten aan één (de snelste) ploeg een prijs te geven. Dat werd BIG 7, een ploeg die uitsluitend uit mannen bestond.

De twee overige 9-uurs groepen, De Roze Koeken (uitsluitend dames) en Running Blind Buddy Team (gemengd) kregen applaus en waardering toegewoven

Bij de 6-uurs werden 'onze' snelle Hartmannen en vrouwen 1 eerste, Triple R tweede en Only Oranje derde. De andere ploeg (Hartmannen en vrouwen 2)  waar ik bij zat, werd vijfde. Niet slecht natuurlijk maar wel licht teleurstellend omdat wij er aanvankelijk van uit zijn gegaan dat wij op een derde plaats waren geëindigd.

Bij de 9-uurs sololopers werden Vicent Pous Llopis derde, Filippos Chatzimichel tweede en Cees Verhagen eerste. Deze kilometervreters - altijd veel respect voor mensen die voor zoiets kunnen 'gaan' - staan op onderstaande foto. Wie op de 6-uurs solo de snelsten waren, daarover hopelijk vandaag nog nader bericht.



Op bovenstaande foto staan de snelste drie teams van de 6-uurs estafette, even na de huldiging.

De dag werd afgesloten met een heerlijke pastamaaltijd in de kantine. Daar werd nog lang nagepraat en teruggeblikt op een mooie sportieve dag. Wat mij betreft volgend jaar weer! Dan zou het ook leuk zijn om - net als 'vroegâh' - weer wat buitenlandse teams, of in ieder geval lopers, uit te nodigen. Maar ja, dat is natuurlijk sneller opgeschreven dan gedaan...

zaterdag 28 juni 2014

Those were The Twelve Hours Days...



Vandaag is weer eens een onvervalste estafette-loop aan de Laan van Poot! Ik had bijna geschreven: 12-uurs estafette, want deze naam is in de loop de jaren een begrip geworden, sterker nog: is zo'n beetje ingeburgerd in de Nederlandse taal.

Echter vandaag geen 12-uurs estafette, maar wel een 9-uurs en een 6-uurs estafette. De jaren schrijden voort, en kon ik zo'n acht jaar geleden nog redelijk meekomen, nu beperk ik mij tot de 6-uurs in een meer recreatieve groep. Maar voor het merendeel van de deelnemers gaat het toch vooral om 'de lol' op zo'n dag, het camping-sfeertje, de teamgeest, de gezelligheid en de pastamaaltijd na afloop.

Om alvast een beetje in de sfeer te komen een paar plaatjes. Ja. webloggers (bestaan ze nog? Jawel, een enkeling blogt nog), voor jullie een feest der herkenning!





donderdag 26 juni 2014

Van kuieraar tot museumstuk

Ochtend in de Bosjes van Pex
Op woensdagavond heeft Groep 5 pittig getraind onder leiding van trainer a.i. Barry Verkijk. Wim Hartman is namelijk met vakantie. Er stond een stevige baantraining op het programma. Na het inlopen, loopscholing en oefeningen met een stok - ter verbetering van de lichaamshouding - kwamen we tot de kern van deze trainingsavond, tweemaal 4 x 400 meter in 5 km. tempo.

Nu was het tempo bepaald sneller dan 5 km. (als dat ècht zo was geweest zou het leeuwendeel van Groep 5 18 tot 21 minuten op de 5 kunnen lopen).  - Als 'oudje' kwam ik steeds als laatste aan, maar zelfs dan was het resultaat niet erbarmelijk, mijn traagste 400 deze avond was 1'48'' en mijn snelste (de laatste) 1'38'', dus 10 seconden sneller. Maar of ik dat tempo vijf kilometer had kunnen volhouden? Het antwoord moet zijn: neen, van geen kant! In ieder geval moeten wij - veel mensen van onze trainingsgroep maar ook van andere groepen - zaterdag aan de bak voor de 6- of 9-uurs estafette.


Overdag was iedereen het huis uit dus besloot ik ook iets te gaan doen. Het werd een tripje naar Leiden. Puur om wat te kuieren en zo mogelijk een museum te bezoeken. Na aankomst in Leiden liep ik het welbekende stukje naar de brug, maar daarvoor al sloeg ik linksaf. Ik kwam uit bij Museum De Lakenhal. Het was niet de eerste keer dat ik daar was maar een bezoek aan dat museum is altijd de moeite waard.


Naast de tegelgang met de kleurrijke verzameling wandtegels, hangt er werk van Rembrandt, Jan van Goyen en Jan Lievens. Niet zo gek eigenlijk want Leiden was in de Gouden Eeuw de bakermat van de Hollandse schilderkunst.

Zo is er momenteel ook een expositie van het werk van Gerard Dou, de eerste leerling van Rembrandt. De schilderijen van Dou kenmerken zich door hun verfijning en preciezie, een stijl die werd nagevolgd door andere 'fijnschilders' als Jan van Mieris en Frans van Mieris (de oudere en de jongere).


In een andere zaal hangen schilderijen van Jan Steen, Abraham van den Tempel en Frans van der Merck, meesters van de Hollandse barok, en werk van zeeschilder Willem van de Velde en genreschilder Gabriël Metsu. Weer in een andere zal 'hangen' schilders van een latere periode, zoals Floris Verster, Menso Kamerlingh Onnes, Jan Toorop, Theo van Doesburg en Harm Kamerlinh Onnes.



Waar in dit museum vooral uitgebreid aandacht wordt geschonken is de Lakennijverheid. Interessant maar dat had ik al eerder gezien. Dus wandelde ik een stuk door Leiden, richting Leidse Loper. Er was markt gisteren. Even een praatje gemaakt met leeftijdgenoot Ed Zijl , trainer bij The Hague Road runners, daarna een flink stuk kaas gekocht bij een van de kramen.


De volgende stop was de Hortus Botanicus, maar daar kom ik regelmatig dus zal daar nu niet al teveel over uitwijden. Wel interessant was de expositie met plantenfossielen waarvan sommige 390.000.000 jaren oud zijn. De Hortus zelf is in dit seizoen wel mooi om te zien, het is nu de tijd voor de zomerbloeiers. Een impressie van de Hortus-wandeling staat hier.


Voordat ik terugging, toch nog even het Volkenkundig Museum bezocht. Ook daar is nu een expositie met foto's van Jimmy Nelson die de hele wereld heeft afgereisd om groepen mensen te vereeuwigen. Het zijn levensgrote foto's van de diverse volkeren die onzen planeet bevolken. Hierboven een voorbeeld, ik heb ook nog een aantal in mijn album geplaatst maar het mooiste is natuurlijk om het zelf een keer te gaan bekijken.

Grappig was wel dat van alle bezoekers - althans die daar belangstelling voor hadden en dat waren er velen - professionele portretfoto's werden gemaakt, drie per persoon, waarvan de beste (of beste twee) worden toegemaild. Er zijn geen kosten aan verbonden, wel wordt toestemming gevraagd om de foto (eventueel) te gebruiken voor tentoonstellingsdoeleinden, de rechten blijven bij de fotograaf. Overigens werden de foto's op deze dag niet door Jimmy Nelson zelf gemaakt, maar door - naar ik veronderstel - zijn assistente, collega of vriendin.


dinsdag 24 juni 2014

Ook goedemorgen!


Alsof we gisteren al niet genoeg oranje hebben gezien... Vanmorgen vroeg, tijdens een ochtendwandelingetje,  kwam ik dit gezelschap tegen, die zich zo te zien nog niet van hun oranjekleurige feestdos hebben ontdaan. Het was in het natuurgebied aan het eind van de Laan van Poot. De vos scheen zich goed te vermaken aan de rand van het water, hij keek steeds nieuwsgierig beurtelings naar mij en naar zijn grote vrienden. Ik heb vanmorgen trouwens in totaal zeven Schotse Hooglanders geteld, het wordt een hele kudde. Jammer maar helaas: de batterij van mijn zakcameraatje bleek niet voldoende opgeladen maar ik kon nog nèt deze foto's maken.


Overigens had even daarvoor een jonge pad mijn pad gekruist...


Gisteren stond trouwens de hele dag in het teken van het kroonjaar van mijn dochter. Vooral de dames zijn de hele dag in de weer geweest met kokerellen, zelf heb ik mij - na lange jaren - weer eens geworpen op de astrologie. Blijft interessant maar als je het een beetje goed wilt doen is het ook redelijk (tijds)intensief.


De verjaardag zelf werd in oranjesfeer gevierd, een van de dames had zelfs een speciale voetbaljurk gekocht met de namen van 'onze jongens' op de rug. Ook ik ontkwam er niet aan om iets oranjekleurigs aan te trekken. De wedstrijd zelf leek echter niet boeiend genoeg om de visite tot grote opwinding te brengen, al kwam daar na de 2-0 tegen Chili wel verandering in...

zondag 22 juni 2014

Klap van de molenwiek


Vandaag weer eens meegelopen met de jaarlijkse Molenloop, georganiseerd door AV Sparta Voorburg. Om daar te komen moesten al heel wat kilometers worden afgelegd, al gebiedt de waarheid te zeggen dat dit vooral met het openbaar vervoer was. Eerst van huis een kwartier lopen naar de halte van lijn 2, stukje met de tram en bij halte Ternoot overgestapt op bus 45 richting Leiden, daarna nog zeker twintig minuten lopen naar de atletiekbaan.


Er waren weer aardig wat deelnemers. Van onze club viel dat nog mee (of tegen, maar afgelopen weekend was de Oranjeloop, naar verluid werd het geel-groen daar veelvuldig gesignaleerd). Onder andere waren Cor, Ellen en Andrea van de partij. Hieronder zien wij 'de snelle Haag-jongens' Rutger (die naderhand vijfde op de 10 km. zou worden) en Bram samen inlopen.


Samen met Michel liep ik een stukje in tot aan het punt waar de mijnheer met het oranje jackje (zie bovenste foto) zich ook aan het warmdraaien was, zij het voor zijn schone parcourswachter-taak.


De start was, evenals de vorige keer, op de baan. Eén halve ronde en dan de landelijke route volgen. Ik besloot ontspannen te lopen en niets te forceren. Dat werkte wel, supersnel ging het weliswaar niet maar het liep wel lekker, tien kilometer zonder verzuurde benen en niet constant 'boven de adem'.
Uiteindelijk kwam ik in nagenoeg dezelfde tijd als vorig jaar over de finish, 52'37''. Dus even snel of even langzaam, het is maar hoe je het bekijkt. Maar ik was er tevreden mee.

Foto José Xavier


Volgend weekend staat in het teken van de 6- en 9-uurs estafette van onze vereniging, dus komende week wordt er 'normaal' getraind. Morgen niet, misschien ga ik 's ochtends een stukje uitlopen maar 's avonds gaan we op visite bij dochterlief die haar verjaardag viert.

Zomerse klanken in Den Haag

Op muzikaal gebied viel er gisteren genoeg te genieten in onze residentie. Voor de liefhebbers van klassieke muziek was er de hele week het Festival Classique. Wij waren toen in Antwerpen. Gisteravond was de afsluiting van het festival aan de Hofvijver. Niet dat ik een uitgesproken liefhebber ben - ik vergeet steeds dat het er is - maar toch een oprecht 'helaas' dat ik er niet bij kon zijn. Wij kregen visite en ik was de hele dag op de Franse toer, het werd Boeuf Bouguignonne. Wel zag ik een stukje op tv, maar dat andere visuele spektakel, de voetbalwedstrijd Duitsland-Ghana, eiste nog meer aandacht op. Toch gek, er is 'zo weinig op tv' dat alle aandacht naar het voetbal gaat, zelfs een heuse 'voetbalbarbaar' als ik heb al diverse wedstrijden helemaal uitgekeken.


Maar we hadden het over muziek. Was er dan nog meer? 's Ochtends zijn wij naar het Museum Beelden aan Zee gegaan. Er zou ook een 'Fête de la Musique' zijn, muziek met Franse chansons, maar eerlijk gezegd hebben wij daar niet veel van meegekregen. Wel was er een gezelschap musici dat in een speciale ruimte 'jazzy' easy listening muziek verzorgde. Wij hoorden echter op dat moment weinig tot geen franse chansons. Omdat wij (althans ikzelf) daar vooral voor kwamen, verlegden wij de focus naar de expositie.


Er is momenteel een overzichtstentoonstelling van het werk van de Franse beeldhouwer Henri Laurens (1885-1954), met als titel De grote curve.
Laurens behoorde met Arp, Brancusi, Lipchitz en Zadkine tot de belangrijkste Parijse beeldhouwers van de twintigste eeuw. Evenals zijn goede vriend Georges Braque begon hij als kubist. Later ontwikkelde hij zijn beroemde curve; talrijke variaties op het vrouwenlichaam (met als favoriete thema de feeërieke zeemeermin) waarin Laurens uiting gaf aan zijn liefde voor de zee. Juist vanwege dat thema leek het een goed idee van Museum Beelden aan Zee om dit overzicht in haar monumentale gebouw aan de kust van Scheveningen te presenteren.

's Middags ging ik een kijkje nemen bij het Fruitfestival in de Vruchtenbuurt, ook daar was muziek. Op het hoofdpodium was een talentenjacht voor scholen in het Segbroek gaande, op andere podia speelden andere bandjes en groepen. Gelet op het thema van het festival en het wat zomerser weer, sprak de muziek van het Danrico quartet mij wel aan, vandaar bijgaand filmpje.


Overigens was daar ook een stand waar je een kilo boeken voor € 2,- kon kopen. Ik heb dus maar een kilootje aangeschaft. Later in de middag wat gelezen in een van die boeken, '166x Youp'. Kostelijke verhalen, ook al spelen die zich af rond 2000. Ik ben nog maar net begonnen met dat boek, maar één verhaal daaruit, getiteld 'Blessure', bezorgde mij iets dat mij al héél veel jaren geleden voor het laatst is overkomen: de slappe lach.

donderdag 19 juni 2014

Naar den Antwerp


Het is een paar dagen rustig geweest aan het blog-front. Dat had te maken met het verzilveren van een stedentripje, dat ons enige tijd geleden cadeau is gedaan door onze dochter. Dit in verband met vijfendertig jaar wederzijds volhardingsvermogen ;-).

Reisdoel was niet verweggistan - wat geheel volgens de tijdgeest zou zijn geweest - maar een stad net over de grens, amper twee uur reizen van huis. Antwerpen, u raadt het al. Zelf ben ik daar de afgelopen jaren een paar keer geweest maar dat was altijd voor een dagje. Ditmaal was er ook een overnachting bij, in hotel Eden.

Wat ik altijd zo opvallend heb gevonden aan een stad als Antwerpen is dat, zodra je er per trein arriveert, je jezelf geheel en al in 'het buitenland' waant. De sfeer is er zó totaal anders als in Nederland: zowel de geur en kleur van het prachtig gerestaureerde station, de architectuur van de huizen, de straten, pleinen en parken, de beelden, het respect voor het oude - monumentale gebouwen, parken, de klinkerstraten - en toch meegaan met de tijdgeest, dat alles doet zo ontzettend 'Frans' aan dat je vanzelf een vakantiegevoel krijgt. En zelfs amper twee dagen ervaar je als vakantie, gisteravond laat kwamen we - na een erg lange terugreis (vooral dankzij de kl*teverbinding in Den Haag, vanaf de stations naar vruchtenbuurt en verder) - thuis en hadden het gevoel een week 'weg' te zijn geweest.



We hebben dan ook vrij intensief gebruik gemaakt van onze in Antwerpen aangeschafte 'City Card' waarmee je gratis elk museum in Antwerpen kunt bezoeken en flinke korting krijgt op bepaalde evenementen. In twee dagen tijd hebben wij het Museum aan de Stroom (MAS), het Museum Plantin Moretus (hèt grootste museum over de geschiedenis van de boekdrukkunst), een mooie kathedraal, het Rubenshuis, het MOMU-Modemuseum (met een expositie over pluimen en veren in de mode) en de ZOO bezocht.



Afgezien van bovengenoemde bezienswaardigheden kunnen de twee dagen Antwerpen het beste worden samengevat met: veel wandelen! Met af en toen wat 'licht' shoppen, een onderbreking op een terras, ontspannen onder het genot van een niet te versmaden Belgisch biertje of zo'n smakelijk vlaamse wafel aan een uitgiftestand...


Het (avond)eten was trouwens beide keren prima. Op dinsdagavond belandden we in het bruine café 'De Gazette' waarnaast een grote groep zuiderburen naar de voetbalwedstrijd België-Algerije keken. We bestelden daar vlaamse stoverij, (vlees in (leffe)bier gestoofd). Niets mis mee. En de dag erop, voordat we weer terugkeerden naar Den Haag, liepen we in het voorbijgaan spontaan het restaurantje 'Prettig Gestoord' binnen dat juist openging. Prima menuutje: heerlijke vissoep met geroosterd brood en vers bruin stokbrood, geraspte kaas en een roze sausje erbij, en tongrolletjes in een warme romige saus en verse kruiden als hoofdgerecht, prima koffie met bonbons en een koekje na.


Zelf vind ik een van de leukste dingen in het buitenland, zeker bij de start van een nieuwe vakantiedag: 's ochtends een - liefst flink - stuk hardlopen, voor het ontbijt. Afgelopen maandag heb ik voor het laatst getraind, dat was met de groep. Er stond toen een rustige duurloop op het programma. Nou ja, rustig... Er zaten drie series in van 5x30 seconden en ook omdat het duurlooptempo redelijk hoog lag (naar mijn gevoel tenminste) werd het flink aanbikkelen. De eerste drie series gingen redelijk, de laatste twee heb ik helemaal achteraanbungelend volbracht. Misschien toch net iets teveel na die vijf kilometer van de (zon)dag daarvoor? Of had ik toch meer last van een lichte blessure (een bijna chronisch pijnlijk plekje in de rechteronderbil) dan ik wilde erkennen? De vraag stellen is haar beantwoorden.

In Antwerpen speelde dat 'plekkie' ook op waardoor een ècht lange duurloop er op woensdagochtend niet in zat, maar veertig minuten door het park lukte nog wel. Leuk om zo het Stadspark te verkennen, ook al weer zo 'typisch Frans' aandoend met die hekken, halfverharde paden, loopbruggen en standbeelden. En daarna het ontbijt...


Maar toch was Nederland steeds dichtbij. dat had vooral te maken met het WK voetbal natuurlijk. Op de dinsdagavond zelf was België in euforie over de overwinning van 'hun' rode duivels op Algerije. Al eerder zag ik in vrolijk rood-geel uitgedoste supporters over straat lopen. Wat mij wel opvalt is dat de Belgen een stuk minder luidruchtig zijn dan veel Nederlanders in het openbaar, zelfs na de overwinning klonk er weliswaar gejuich en later zag je ook toeterende auto's maar het bleef 'gezellig'.

zondag 15 juni 2014

Vaderdag!

Het is vaderdag, een dag die ik startte met een loopje. Vijf kilometer in Delft, bij AV 40. Ditmaal ging ik er met Openbaar Vervoer (tram, tram en omdat ik de verkeerde kant opliep een stukje terug met de bus) heen. Er waren niet veel mensen van onze vereniging aanwezig. Wel waren Hizkia en Michel er - zij zijn er bijna altijd - en Paul Wobbe. Verder zag ik Sherman en zijn vrouw Mirjam Klop, zij waren er om naar de sportieve verrichtingen van zoon Max te kijken: er was een atletiekcompetitie voor B-junioren gaande.

Ook snelle leeftijdgenoot Bert Gerritsma was er weer, ook hij ging voor 'de vijf' en wilde proberen onder de 23 minuten te komen. En ik onder de 25 minuten. Het is ons allebei niet gelukt, maar we troostten ons maar met de gedachte dat de afstand iets (ca. 100 meter) langer was dan 5 kilometer en met die bruggetjes in het parcours verlies je ook tijd. Hoe dan ook heel lekker en soepel gelopen!

Vaderdag dus. Nadat ik terug was van het loopje, zocht ik in mijn pc naar een afbeelding dat daarmee te maken had. Het ligt voor de hand om dan een foto van je eigen vader te plaatsen. Hij is in 2011 overleden en 'had' heel weinig met tradities. De feestdagen hoefden niet zo van hem en vaderdag dus ook niet, maar vooruit, toch even dit plaatje.


l'Histoire se répète... Ook dochter Daphne plaatste vandaag op Facebook een toepasselijke foto. Zo zagen pa en dochterlief er dertig jaar geleden uit... Waarschijnlijk zit ik over een half jaar - of eerder - in een soortgelijke houding op de bank... De foto daaronder is vandaag gemaakt, we gingen uit eten en verzeilden op een zonnige dakterras van een trendy café-restaurant in het centrum van Den Haag. Was gezellig! Dat overhemd was trouwens het vaderdagscadeautje, ik heb 'm meteen aangetrokken.



En nu wij (nou ja, ik) toch op de nostalgie-toer ben/zijn: Peter Magnee attendeerde zijn FB-vrienden op een publicatie in het vermaarde muziekblad Rolling Stone, dat ging over Fathers Day songs.


De man links is de destijds befaamde singer-songwriter Cat Stevens, in mijn jonge jaren leek ik wel op hem. 


Op het gevaar af dat er van de hak op de tak wordt gesprongen: tijdens het zoeken naar afbeeldingen van weleer kwam ik een stripje tegen dat ik kort na mijn twintigste levensjaar tekende voor 'Onder Ons', het personeelsblad van Succes-Nederlandse Boekenclub. Eigenlijk was die strip bedoeld om collega's te stimuleren ideëen in te sturen, we hadden daarvoor nog zo'n ouderwetse ideëenbus. De afbeelding is opgeslagen onder de titel 'Iekuu en vadertje tijd' waarmee het woord 'vadertje' eigenlijk de enige associatie is met vaderdag. Maar ach, dan 'zomaar' even geplaatst. Vrijwel onleesbaar, maar ja.

zaterdag 14 juni 2014

Terugblik op het fraaie Drenthelen

PERSIEnaasappelen: doeltreffend fruit!
Heel Nederland is nog in de ban van de verbluffende 5-1 overwinning van 'onze jongens' op het Spaanse elftal. Het laat zelfs degenen die 'weinig met voetbal hebben' - zoals sommige cultuurbarbaren - niet onberoerd. Wat zeker is dat die fenomenale goal van Van Persie opgenomen gaat worden in het canon van 'mooiste doelpunten aller tijden'.

Eigenlijk wil ik in deze post nog wat plaatjes kwijt van ons verblijf in Drenthe. Ik was daar vanaf maandagmiddag tot donderdagavond en heb daar - zoals steeds wanneer ik in Drenthe ben - genoten van de lange fietstochten, het hardlopen en bovenal van de rust en stilte. Zeker wanneer je 's ochtends vroeg op pad gaat kun je uren lopen zonder een mens tegen te komen.

Het was dus, afgezien van de fiets- en loopkilometers, vooral relaxen, een beetje 'afkicken' van Pinkpop en zo heel nu en dan gebruik maken van de pc om er iets op te plaatsen: teksten, foto's en filmpjes die ik had gemaakt bij Pinkpop en moest uploaden.


Wat die fietstochten betreft; op dinsdag gingen we van Gieten naar Stadskanaal, met als hoofddoel een bezoekje aan Gerard Sager, eigenaar van de Santekraam. Hij zit nu in het plaatselijke VVV-kantoor met zijn vele theesoorten. Met enige regelmaat maar wel met lange tussenpozen ga ik bij hem een voorraadje thee halen, diverse soorten zoals de Rooibos Haus, Kashmiri, Groene thee met citroen, Thee met sinaasappel, Open Amaretto enzovoorts. Ook ditmaal verlieten we het pand met de nodige zakjes kruidenmix-thee. De dames kregen ook nog een aardigheidje mee.


De dag daarop fietsten we naar Anloo, een dorp dat aan een mooi bosrijk natuur- en wandelgebied grenst. Daar is ook een meertje omzoomd met weelderige oeverbeplanting zoals lisdodden, irissen en riet. Een waar paradijs voor amfibieën maar ook voor libellen en glazenmakers, in vele soorten, kleuren en maten. Er is echter ook, tegen het eind van de ruim anderhalf uur durende wandeling door het bos, een stuk bos met allerlei soorten bomen, vooral cypressen en naaldbomen (taxus, spar, den) waaronder de oeroude sequoia, het Pinetum 'Ter Borgh'.


Op donderdag fietste ik met zwager Wim naar een biologische boerderij vlak bij Drouwen. Doel was om daar asperges te kopen. We hebben zo'n anderhalf kilo gekocht en meteen maar een kilootje rabarber er bij. 's Avonds hebben wij met z'n zessen asperges geconsumeerd met ham, eieren, gesmolten boter en een prima witte wijn erbij! Je kon echt proeven dat het kwalitatief goede asperges waren, 'vers van de boer'. Ze hadden een lekker 'volle' smaak.