De Cultuurbarbaar heeft zijn naam dit weekend eer aangedaan, want ik heb de culturele UIT-markt gemist. Het plan was wel om te gaan kijken, maar evenals voorgaande jaren moesten er éérst in Voorschoten tien Engelse mijlen worden gelopen. Waarna ik, langer dat de bedoeling was, met Paul Kruijssen en Zier Schaap op een gezellig terras in de dorpsstraat hebben 'gechilld', onder het genot van enkele stevige pinten en bitterballen. En een goed gesprek over trainingsmethoden, hartslagmeting en wat dies meer zij.
Even daarvoor hadden wij gelopen, Paul de 10 kilometer - ditmaal de exacte afstand - en Zier en ik de 10 EM, oftewel 16 kilometer en nog wat.
Ik voelde me allesbehalve fit aan de start van de Vlietloop. Langer dan een week last van een zeurderig-pijnlijk gevoel in mijn rechter borst- en rugspier, waarschijnlijk overbelasting door het bankdrukken. Daar komt bij dat ik vanaf maandag elke nacht slecht en vooral kort slaap, maximaal drie uur. Vraag mij niet hoe dat komt, geen idee: geen onrust of gepieker. Mogelijk toch vanwege (onbewuste) onrust die logees met zich meebrengen. Maar het versterkte het gevoel van hangerigheid en traagheid uiteraard wel. Toch maar proberen, voor mij was deze loop vooral bedoeld om weer wat kilometers te maken.
Tijdens het lopen had ik niet veel last van een en ander, maar vooral de laatste drie, vier kilometer brak het gebrek aan 'lange afstand' op, ik kreeg het toen knap zwaar en kon niet veel meer dan wat voortschuifelen op de automatische piloot. De omstandigheden waren trouwens redelijk goed, overwegend zon en een heel korte periode - paar minuutjes hooguit - regende het licht. Wel blies er een stevige wind.
Uiteindelijk kwam ik in 1:30'23'' over de meet. Niet erg rap dus, maar als er een leeftijdscategorie zou zijn geweest was ik de eerste in mijn categorie geworden dus moet ik tevreden zijn.
Uitslagen staan trouwens hier.
Mais? Oui!
Ook op zaterdag is de benenwagen in actie gekomen, zij het in de wandelmodus. Met de Doornvogels hebben we in de omgeving van Lunteren gelopen.
 |
| Interieur Vallei-trein |
Het werd een mooie wandeling door bossen, over landgoederen en langs uitgestrekte maisvelden.
Wij zouden kort na het begin ergens koffie drinken. Maar waar? Ergens op een bosrijke laan waar diverse zandpaden elkaar kruisten vroeg onze 'hopman' Hugo aan een paar jongetjes waar in de omgeving een uitspanning was. Dat wisten ze niet, maar de jongste stelde voor aan zijn opa te vragen of hij koffie voor ons wilde zette. Nu vond ik het zelf nogal genant om positief op dit spontane voorstel in te gaan, maar Hugo vond het een prima idee.
Het jongetje verdween via een hek en oprijlaan maar kwam even later terug, terwijl op de achtergrond een wat oudere mijnheer ons stond te wenken: "Kom maar verder, hier is koffie". Door een grote, parkachtige tuin waar juist een tuinman aan het werk was liepen we naar een terras, dat aan de ene kant grensde aan een riante, bungalow-achtige villa en aan de andere kant aan een grote vijver.
De man bleek een gepensioneerde directeur van een groot mengvoederbedrijf te zijn en sinds enkele maanden weduwnaar. Hij had dus kennelijk wel behoefte aan enige aanspraak. We hebben een klein half uurtje zitten praten met onze gastheer onder het genot van koffie en stroopwafels, waarna onze wegen scheidden.
Verder ging de weg, waarbij wij stuitten op een officiële mountainbike annex skeeler-wedstrijd. Er werd onder luid commentaar van de speaker druk gekoersd over een afstand van enkele honderden meters, van start tot fibish. Juist op dat moment was men bezig met een aantal series vlak achter elkaar, waarbij steeds een stuk kleine groep deelnemers de strijd aanging voor een plek in de volgende ronde.
Tussen twee 'heats' door konden we de weg oversteken en vervolgden onze wandeling. Op een gegeven moment kwamen we op een arena-achtige, door gras omzoomde plek waar een grote kei het middelpunt van ons land markeert.
Zelf heb ik de wandeling niet tot het eind toe volbracht omdat ik later die middag een opening van een expositie wilde bijwonen van Kerstin Vogel, beeldend kunstenaar en kortstondig ex-collega. Dat was in Gouda, dus nog een aardig stuk terugreizen. Het kwam er op neer dat ik na circa zes kilometer maisvelden en bospaden - de heidevelden heb ik helaas gemist - afscheid nam van mijn wandelvrienden, rechtsomkeer maakte en dezelfde weg terugliep. Met dezelfde Vallei-trein waarmee ik vanaf station Ede-Wageningen naar Lunteren was gekomen (deels met Dea die ook meeliep), keerde ik terug, en vanaf Ede pakte ik een trein naar Utrecht CS. En daar weer richting Gouda en Den Haag.
Echter werd al snel duidelijk dat ik te laat zou komen bij die expositie dus ging ik rechtstreeks naar huis, op dat moment nog vol visite. Volgende keer beter!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten