De foto van een met een dun laagje ijs overdekte atletiekbaan maakte ik vrijdagmorgen, op weg naar de club. Dit als inleiding van een korte update.
Donderdag ging ik naar het Internationale Filmfestival Rotterdam, oftewel het IFFR. Jaren geleden, was ik betrokken bij de subsidiëring van de zogeheten 'korte kunstzinnige films' en bezocht het festival - toen nog Film International geheten - jaarlijks, deels voor mijn werk, deels privé.
Destijds vond het festival, dat georganiseerd werd door de welhaast legendarische Huub Bals, plaats in Theater 't Venster in de Gouvernestraat en in de bioscoop Calypso. Hoewel ik geen fanatieke cinefiel was die tientallen films per week consumeerde, heb ik er destijds veel gezien.
Op de een of andere manier is er daarvan altijd iets blijven hangen in mijn systeem, met als gevolg dat ik elk jaar een of meerdere keren het IFFR bezoek. Zo was ik gisteren in Pathé (Rotterdam) bij de première van één van de honderden films die de komende weken worden vertoond.
Het werd 'Belle dormant', wat niets minder is dan een moderne hervertelling van het sprookje Doornroosje/De schone slaapster.
Het verhaal speelt zich af in het jaar 2000 en is gesitueerd in het fictieve staatje Letonia. De ‘perfecte prins’ Egon, die het liefst de hele dag verveeld op zijn drumstel speelt, is van jongs af aan gefascineerd door het verhaal van de schone slaapster en hij voelt, als kroonprins, dat hij de persoon is om haar wakker te kussen en ten huwelijk te vragen.
Zeer tegen de zin van zijn vader in gaat hij, op het moment dat de tijd rijp is, het overwoekerde, betoverde bos in van het koninkrijk Kentz, op zoek naar Doornroosje. Zij viel een eeuw eerder in een diepe slaap nadat zij zich prikte aan een spinnewiel, zoals voorspeld door een boze fee.
Na een lange en gevaarlijke tocht vol hindernissen bereikt de schone prins Egon het geheime kasteel. Het moment waarop hij Doornroosje wakker kust, is tevens het moment waarop heel Letonia ontwaakt uit de honderdjarige slaap en iedereen verder gaat waarmee hij of zij een eeuw geleden bezig was. Niets en niemand is in die honderd jaar veranderd, die honderd jaar had net zo goed een seconde geweest kunnen zijn. Wat kan kloppen, want zo tijd al bestaat, is deze relatief. Fascinerend gegeven.
Het enige waaruit blijkt dat er die eeuw veel is veranderd, is de smartphone van Egon die afgaat op het moment dat hij de ouders van Doornroosje - de koning en koningin van Letonia - om de hand van hun dochter vraagt. En kort daarna het overdonderende geluid van een overvliegend vliegtuig.
Na afloop van de film was er nog gelegenheid om de regisseur van de film, de 74-jarige Adolfo Arrieta, vragen te stellen. Dat ging wat moeizaam, kennelijk vanwege taalproblemen en/of falende techniek. Het publiek kwam uiteindelijk te weten dat Arrieta van jongs af aan gefascineerd was door het sprookje van Doornroosje, en hij wilde dat simpelweg een keer verfilmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten