donderdag 28 september 2017

Fladderend en vliegend door duinen en langs Vliet


Evenals afgelopen maandag was de training op woensdagavond erg fijn, niet in de laatste plaats door het - alweer of nog steeds - fraaie weer dat, hoewel het alweer een week herfst is, een nazomers karakter had. Wel kon ik meteen mijn bij hardlopen.nl bestelde - en gistermiddag gearriveerde - hesje-met-lichtjes uitproberen, want het wordt steeds eerder donker.

Onze groep 7 was een damesaangelegenheid deze woensdag, alleen Henk, trainer Arie en ik vormden nu de mannelijke component. De training werd er echter niet minder licht om. Op het programma stonden zesmaal vier minuten in 10km tempo en het parcours liep via de duinen naar Kijkduin en vervolgens een klein stukje richting Monster, daarna terug. Na elke vier minuten hadden we drie minuten herstel.

Er werd voortvarend gelopen tijdens de tempo's, zeker Ellen H. ging als de spreekwoordelijke speer: Wij konden haar - zeker de tweede en derde keer - amper bijhouden. Dat hoefde ook niet want het blijft een training en geen wedstrijd. Maar aan de andere kant: het is 10km tempo of niet, en zolang er niet wordt geforceerd en je kunt vrij snel, dan is dat zo. Luisteren naar de trainer, vanzelfsprekend maar het is vooral een kwestie van luisteren naar je lichaam. Zelf ging ik andermaal goed, de laatste vier minuten door de duinen vloog ik gezellig met Ellen mee.

Tot zover de training.

Over vliegen gesproken: het plan was om overdag naar Drievliet te gaan, maar bij aankomst bleek het gesloten, in de herfst is het park alleen in de herfstvakantie en in de weekenden geopend.

Jammer dan, moesten we iets anders verzinnen want kleindochter Chloë had zich natuurlijk op een uitje verheugd. Het werd de vlindertuin, of, zoals het officieel heet: 'Vlinders aan de Vliet'.


De entreeprijs is met € 9,- p.p. aan de hoge kant, maar het is zeker de moeite waard om er eens een kijkje te nemen. Behalve fladderende vlinders, ontmoet je in deze mini-jungle ook andere dieren zoals exotische vogels en reptielen.


dinsdag 26 september 2017

Pittig herstel


Trainingsupdate: daags na de Vredesloop stond er weer een stevige training op het programma. Na het inlopen en de warming-up werden twee series van 400-600-1000m. in 10 km tempo afgewerkt. Met een minuut herstel tussen de tempo's en 10 minuten herstel tussen de series. Omdat het geen baantraining was, werd het aantal meters vertaald naar minuten: twee, drie en vijf minuten.

Ook degenen die de Vredesloop hadden 'gedaan' namen aan de training deel, zij het niet 'volle bak'. Onder hen Sanny, die de training deze avond leidde en de laatste tijd aardig op dreef is. Maar ook Jan en Ana waren van de partij

Zelf kon ik, ondanks enigszins stijvige benen vanwege de vijf kilometer en vooral door het stevig doorfietsen op De Hoge Veluwe daarna, aardig meekomen.

De plaatjes bij dit bericht heb ik nog op de Veluwe 'geschoten', afgezien van die 'bijna-bij-de-finish' foto van de recente Vredesloop.

Filmpjes heb ik ook gemaakt op De Hoge Veluwe, vier in totaal. Of filmpjes, het zijn meer 'bewegende beelden' want ik heb de tijd, het geduld en de vaardigheid niet om er mooie afgewerkte filmpjes van te maken. Ze staan op Youtube.

In feite vind ik dat de beelden, die een impressie geven van de hertenbronst, voor zich spreken!






Ook nog een ree gespot!




maandag 25 september 2017

Van vijf voor de vrede naar bronstspektakel


Het was een mooi weekend. Zowel zaterdag- als zondagmiddag was ik op De Hoge Veluwe; het was voor mijn jaarlijkse reisje naar de hertenbronst.


Wat de Vredesloop op zondagmorgen betreft: ditmaal had ik voor de vijf kilometer gekozen. Vond het inschrijfgeld voor de 10 kilometer wat aan de hoge kant, bovendien had ik op zondag andere activiteiten gepland.

Het was veel drukker dan - door mij - verwacht bij De Vredesloop, met vermoedelijk veel na-inschrijvers. Het ronduit schitterende weer zal hier ongetwijfeld aan hebben bijgedragen.


Opvallend was de megalange rij voor de inschrijving, waar ook de startnummers konden worden opgehaald. Het was zelfs zó druk, dat de start van de vijf kilometer vijf minuten werd uitgesteld. Wat niet wegnam dat, op het moment dat er werd afgeteld voor de start, ik mijn sporttas nog moest 'stallen'. Helemaal achteraan - vrij naar Jochem Meijer: heul, heul, heulemaal achteraan - mocht ik aansluiten. Dat betekende wel een trage start, ook de eerste kilometer ná het overschrijden van de startmat, kwam ik niet weg. Maar daarna ging ik lekker los. Dat resulteerde in een exacte netto-tijd van 26 minuten. Bruto was dat 28'20'' en daarmee werd ik 398ste van de 1389 lopers.

Er deden ook veel leden van Haag Atletiek mee, wat niet zo onlogisch is natuurlijk. Van onze groep zag ik onder anderen Sanny, Ana en Jan Rensen die voor de gelegenheid Henk Moesman heette. En heel veel anderen. Zij gingen vooral voor de 10 kilometer. En ook zij hebben prima gelopen als ik zo naar de uitslagen kijk.

 

Terugkomend op die andere activiteiten op zondag: daarmee doelde ik natuurlijk op De Hoge Veluwe waar ik mij op beide dagen trouwens ook ongans heb getrapt op zo'n witte fiets. Van Otterlo naar bezoekerscentrum en Kröller Muller, naar de Wildbaanweg en Oud Reemst vice versa.


Zaterdag was ik vrij vroeg De Hoge Veluwe. Aangezien de herten zich doorgaans pas in de namiddag laten zien, besloot ik eerst de folkloristische markt met typisch veluwse streekgerechten en producten te bezoeken (was alleen op zaterdag) en daarna het museum Kröller Muller. Daar ben ik al veel vaker geweest, maar het blijft een mooie lokatie om de tijd te overbruggen (klinkt wat oneerbiedig, maar goed). Pas rond half vier ging in naar de Wildbaan waar elk jaar meer auto's langs de kant staan en fotografen met engelengeduld urenlang posten om wild te spotten. Vooral edelherten natuurlijk, al laten wilde zwijnen en moeflons zich ook soms zien.


Edelherten heb ik wel gezien op zaterdag, grote plaatsherten met machtige geweien en roedels hinden, maar erg dichtbij kwamen ze niet. Bovendien was het op De Wildbaanweg megadruk, een gekkenhuis van startende en langsrijdende auto's en luid pratende mensen, waardoor het burlen van de herten met moeite te horen was.


Op zondag was ik wat later, maar het was minder druk en toen gebeurde wel het een en ander. Check bovenstaand filmpje, waar het wat mij betreft minder om de cinematografische kwaliteit dan om de spectaculaire beelden gaat.

Met excuses voor het gepraat van de aanwezige wildspotters, mijzelf niet uitgezonderd, maar het 'natuurtheater' waarvan wij getuige waren was zó indrukwekkend en leverde dermate spectaculaire beelden op dat wij ons enthousiasme niet konden bedwingen...

Ik heb nog meer van deze filmpjes, een paar heb ik op Youtube gezet. Zoals deze hieronder. Deze twee plaatsherten lijken aan elkaar gewaagd. Hun roedels hinden lopen een beetje door elkaar wat af en toe tot grensoverschrijdend gedrag - gevolgd door een 'corrigerend gevecht' - leidt.


En deze. De twee mannetjesputtertjes vertonen nog steeds imponeer- en dreiggedrag, maar tot een schermutseling komt het niet meer. Bijna wel, maar kennelijk vonden ze het wel genoeg voor vandaag...



Na enige tijd ben ik doorgefietst naar Oud Reemst, waar je een wijds uitzicht over de heidevelden hebt en de herten meer in de verte ziet. Dat wil zeggen, later op de dag kwam een groot roedel de grasvlakte op. Ron en Jacqueline hadden hier gisteren (zaterdag) ook een gevecht gezien. Ditmaal bleef dat uit, maar van een aantal kanten weerklonk het rauwe burlen van de plaatsherten, wat vooral tegen de bosrand zo indrukwekkend klinkt...



donderdag 21 september 2017

Personal trainer!


Een aantal toestellen in het krachthonk wordt vervangen. Zo bleek gisterochtend dat er een nieuwe bankdrukbank stond. Wel even wennen, maar voordeel is wel dat er aan weerskanten extra steunen zijn aangebracht zodat ongelukken - zoals een halter die je niet meer kunt 'houden' en op je borst terecht dreigt te komen - grotendeels worden voorkomen.

Wat wij echter nog niet hadden was een coach respectievelijk personal trainer voor het krachthonk.
En dat terwijl zich genoeg sterke kandidaten hadden aangemeld die belangstelling hadden. Maar na een strenge selectie bleek één toch de 'allerzwaarste', zowel fysiek als geestelijk. Met trots stellen wij u voor aan Jambo!

Wij wensen hem veel succes bij de begeleiding ons clubje senioren, al valt ernstig te betwijfelen of wij ooit zijn robuuste musculatuur zullen verkrijgen.


Er is woensdagavond ook getraind, een duurloop van 75 minuten. Iets later dan normaal vertrokken we, dat had te maken met de huldiging van ons dames-senioren team, dat promotie heeft gemaakt. Volgend jaar mag het team deelnemen aan het NK Atletiek. Na inleidende woorden van PR-man Louis Hueber en een toespraak van onze nieuwe voorzitter, Jaap Turkesteen, werden de dames in de bloemetjes gezet. Helaas was er ook treurig nieuws te melden omdat de afgelopen week twee clubleden zijn overleden. Onder wie Arthur Mulder, die met zijn vrouw sinds jaar en dag met veel inzet en toewijding jonge atleten heeft begeleid.

'Op papier' was sprake van een normale training, want duurloop 75 minuten, in dl. 1 tempo. Echter kregen wij het, onder leiding van een fietsende Arie, niet cadeau. Het werd een weliswaar fijne maar toch zware training. Dat had vooral te maken met het constant sterk glooiende parcours. Niettemin ging het goed. We liepen grotendeels door de duinen, over het duinpad dat parallel aan de kust naar Duindorp leidt. Daar mochten we 'in eigen (sneller) tempo' over het havenhoofd tot aan het kleine vuurtorentje aan het eind en in een rustiger tempo terug het havenhoofd af en vervolgens wederom via de duinen terug.


Al met al was het weer een heerlijke training, ook al ging het bij vlagen wel iets sneller dan dl. 1 tempo. Maar dat merk je niet zo omdat het goed en aanvoelt en je niet geforceerd hoeft te lopen. Met de conditie van onze groep is niet veel mis, dat mag wel geconstateerd worden.

dinsdag 19 september 2017

Apenrots-gedoe tijdens Prinsjesdag


Ik zat vannacht in de trein, maar begreep dat ik door overstappen op het vliegtuig sneller thuis zou zijn. Weer iets nieuws, binnenlandse lijnvluchten. Moest het maar eens uitproberen. Op een of ander station - waar dat was, geen idee, zal Schiphol geweest zijn - stapte ik inderdaad uit en over op een vliegtuig. Ik zat daar vrij comfortabel en wachtte af. Maar na een paar minuten sloeg toch de twijfel toe. Was het wel zo slim wat ik deed?

Begon 'm een beetje te knijpen en besloot uit te stappen. Ik stond op maar net op dat moment ging de deur dicht en verzocht de oudere vriendelijke stewardess de passagiers: 'fasten your seatbelts'. Het vliegtuig taxiede over de startbaan en steeg kort daarna op. Nou ja, God zegene de greep. Maar na drie minuten had het vliegtuig toch een redelijke hoogte bereikt terwijl het eigenlijk had moeten landen, het eerstvolgende vliegveld zou bij Hilversum moeten zijn. En van daaruit naar Den Haag.

Dus vroeg ik aan een keurige grijzende heer naast mij of hij wist waar de eerstvolgende stop was. Ja hoor, dat kon hij wel zeggen, dat was in Israël. "Nee hè, dat meent u niet!" reageerde ik ontzet. Zat ik in het verkeerde vliegtuig. Ik had nu ècht een groot probleem, temeer omdat ik geen paspoort of ID-kaart bij me had en ook geen vliegticket omdat ik dacht dat dit niet nodig was. Sterker nog, ik had vrijwel niets bij me.

Ik trok de aandacht van de oudere stewardess en zette uiteen wat het probleem was. Het was een vriendelijke vrouw met voldoende empathie om begrip te tonen voor mijn situatie. Maar helaas, ik kon niet veel anders dan berusten en meevliegen naar Israël.

Ik moest  maar het thuisfront bellen om dit onwaarschijnlijke verhaal op te dissen en er dan maar meteen bij te vertellen dat ik er een paar dagen aan vast zou plakken om te 'sightsee-en'. Van de nood een deugd maken 'zeg maar'.

Maar toen kwam de vriendelijk-zorgzame stewardess naar mij toe met de mededeling dat ergens een tussenstop mogelijk was. Wat en waar het was ben ik nooit te weten gekomen want toen werd ik wakker....

Ik was blij dat ik in mijn eigen bed lag en allang thuis was. Het was 'maar' een droom.

Apenheul

Wonderlijk was dat ik om acht uur wakker werd, aanmerkelijk later dan normaal. Prinsjesdag! Normaliter ga ik - als rechtgeaarde Hagenese Hagenaar - altijd naar de stad om iets van de sfeer te proeven: de kanonniers op het Malieveld, de rijtoer met optocht van de Koning en zijn gevolg, de troonrede die in diverse grotere café's live wordt uitgezonden.

Maar vandaag werd het iets totaal anders: we gingen op voorstel van mijn dochter naar De Apenheul in Apeldoorn. Op familiebezoek dus, zo luidt het welbekende inkoppertje.

Pittig stukje rijden met de auto (anderhalf uur heen, twee uur (want spitsuur) terug). Maar wat een mooi en leuk dierenpark is De Apenheul zeg. Ik was er eerder, weet niet eens meer hoeveel jaar geleden. Wat ik mij vooral herinner was het brutale gedrag van de apen, ze klommen gewoon tegen je op en probeerden - al te vaak met succes - allerlei etenswaren te jatten. Daartoe maakten ze zelfs tassen open.


Inmiddels deelt het park vooraf 'aapvrije' tassen uit waar je jouw eigen tas, etens- en drinkwaren e.d. kunt stoppen. We hebben de meest uiteenlopende apensoorten gezien en de lunch in het Apenheul-restaurant genuttigd.

"Ik ben helemaal niet eng. U bent eng!"




De foto's zeggen genoeg lijkt mij zo. "Het was een mooie dag" zei Chloë toen we afscheid namen en zo was het maar net!


maandag 18 september 2017

Wat leeft en groeit en ons altijd weer boeit



Correctie! Gisteren had ik het over een heksenkring die bij de Wijndaelerweg zou staan. Foutje! Vandaag weer gekeken, de paddenstoelen zijn zo mogelijk nog groter geworden, echter is de heksenkring door overijverig maaiwerk nu een heksen-halve-kring geworden. Maar het staat ter bezichtiging op de kruising van de Daal en Bergselaan en de Pioenlaan.

De meneer op de fiets sprak mij nog aan. "Mooi hè, die heksenkring. Wat is het leven toch mysterieus en boeiend, hoe alles ontstaat, groeit en bloeit. Maar de meeste mensen gaan er aan voorbij". Ik kon het moeilijk met hem oneens zijn.

Verderop, aan de oever van het water langs de Laan van Meerdervoort, zag ik tussen alle bekende en minder bekende watervogels de steeds vaker voorkomende krakeenden. Het vrouwtje lijkt veel op het vrouwtje van de wilde eend terwijl het mannetje overwegend grijsgetint is. Alhoewel, vijftig tinten is wat overdreven...

Paartje Krakeenden

"Krak" zei de eend
Vandaag is, ondanks het weer dat een behoorlijk pietepruimgehalte had, de benenwagen niet ongebruikt gebleven. Afgezien van de wandeling naar Loosduinen (boodschappen doen bij de Lidl), heb ik later in de middag nog wat gejogd en gewandeld. Echter besloot ik na een half uur naar huis te gaan om later in de avond met de groep mee te trainen.

Even de buienradar geraadpleegd, droog zouden we het met de training niet steeds houden. Maar komaan, die paar druppeltjes... Om half zes verliet ik huis en cv, toen was het nog redelijk droog. Maar bij de Bosjes van Pex begon het te druppelen, en bij de Sportlaan kwam het koude hemelwater met bakken naar beneden. Snel in een busabri geschuild, ondertussen zag ik de lucht waar nog meer dreigende wolkenpartijen naderden. Toen besloot ik 'on the spur of the moment' om op eigen houtje te gaan trainen.

Uiltje op bezoek
Van tevoren had ik even gekeken wat op het programma stond: een duurloopje met drie series van 3 x 600 meter in 10 km tempo. Van die 600 meter maakte ik drie minuten, tussenpauze 90 seconden oftewel anderhalve minuut. En circa 10 minuten tussen de series.

Heb het programma deels in de Bosjes van Pex, rond het Stokroosveld en over de Laan van Meerdervoort afgewerkt.

Ik moet zeggen dat het goed ging, wat ook te maken heeft met mijn volstrekt gedateerde, deels versleten maar oh zo lekkere saucony wedstrijdschoentjes. Die had ik aangetrokken. Ze zitten nog steeds lekker, ze hadden al weinig demping en nu helemaal niet meer zodat je het 'barefootrunning' gevoel krijgt. Ideaal voor korte, pittige snelheidstrainingen of  niet al te lange prestatie- en wedstrijdloopjes.